mail to: loppertei@yahoo.gr
9 Δεκεμβρίου Επίλογος
Ese el que fue...Αυτός που ήμουν κάποτε, αυτός που ήμουν τότε...
Η αποδόμηση του ταξιδιού γίνεται μέρες, μπορεί και βδομάδες μετά το τέλος του...Και τότε ακριβώς συντελείται η αλλαγή στην ουσία της ύπαρξής σου, καθώς η χαραμάδα που βλέπεις τον κόσμο, μεγαλώνει λίγο. Τα ερεθίσματα μετασχηματίζονται σε ιδέες, οι ιδέες γίνονται κτήμα σου και με αυτές πορεύεσαι στον χρόνο που σου απομένει...Και αυτός πραγματικά δεν ξέρω αν είναι πολύς, και τι είναι πολύ άλλωστε, καθώς όλοι είμαστε μελλοθάνατοι απλά δεν ξέρουμε το πότε...Η ζωή, μια φορά μας δίνεται, άπαξ που λένε, και θεωρώ ότι είναι ύψιστο χρέος μας να την ζήσουμε στο έπακρο...Τα όνειρα λοιπόν πρέπει να αποκτήσουν μορφή και οι οποιασδήποτε αντιρρήσεις να καμφθούν...Στο εδώ και τώρα λοιπόν...
Ένιωσα να εκτίθεμαι μέσα από αυτό το ημερολόγιο, ότι έγινα και εγώ μέρος της κοινωνίας του θεάματος, αλλά κατά βάθος μου άρεσε αυτό το μοίρασμα στιγμών και ιδεών αλλά και ότι ήταν η αφορμή για μερικούς πολύ όμορφους διαλόγους με φίλους! Με συντρόφευσαν κατά την διάρκεια του ταξιδιού...
Τα υπόλοιπα από κοντά...Καλή αντάμωση...
ΥΓ1
Κανείς δεν χρειάζεται να πάει πουθενά αλλού, αν το ξέρουμε είμαστε όλοι ήδη εκεί...
ΥΓ2
Όλα είναι δρόμος...
8 Δεκεμβρίου Quito
Το πρωί πήγαμε με τον Mattias στο Capilla Del Hombre του Guayasamin, το οποίο είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης στην Λατινική Αμερική. Είναι ένα γιγάντιο μνημείο αφιερωμένο στην ανθρωπότητα και στα όσα έχουν υπομείνει οι Ιθαγενείς από τους λευκούς κατακτητές. Πραγματικά, τα έργα του παρουσιάζουν τον πόνο αλλά και συνάμα την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο για να γράψω, εκτός ότι κατάφερα να ισορροπήσω ένα αυγό σε ένα καρφί στο σημείο 0 του ισημερινού...Ήδη ετοιμάζω το σακίδιο μου προσπαθώντας να χωρέσω μέσα όλα τα δώρα, πράγμα δύσκολο...
Το ταξίδι έφτασε στο τέλος του...
7 Δεκεμβρίου Quito
Σήμερα το μυαλό ταξιδεύει στην Πατρίδα...Νόστος...οπότε τα λόγια στερεύουν...
μόνο εικόνες...
6 Δεκεμβρίου Quito
Η συνολική εμπειρία στον Αμαζόνιο ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα! Αυτό το αιωνόβιο δάσος έχει πραγματικά να σου διδάξει πολλά. Είναι αρκετά ξένο από όλα τα περιβάλλοντα, στα οποία ένας Ευρωπαίος έχει συνηθίσει, οπότε μοιάζει και αρκετά απειλητικό! Είσαι στο μέσο μιας τεράστιας ζούγκλας, η οποία είναι το σπίτι τόσων άγνωστων προς εσένα όντων. Και πολλά από αυτά μάλιστα είναι και αρκετά επικίνδυνα, από κροκόδειλους μέχρι μικροσκοπικούς βατράχους. Σου διδάσκει επίσης την υπομονή, καθώς τίποτα δεν είναι ευδιάκριτο στο δικό σου μάτι, το οποίο έχει συνηθίσει στα πολύ άμεσα ερεθίσματα...Κατανοείς άμεσα εδώ τον κύκλο των υπάρξεων, καθώς αυτός είναι αρκετά εμφανής γύρω σου, από τα φύλλα που αποσυντίθενται μέχρι τα κουφάρια των ζώων.
Νιώθεις επίσης την σοφία του δάσους αλλά και των ανθρώπων που ζουν εδώ και έχουν μάθει να πορεύονται αρμονικά μεταξύ τους, αιώνες τώρα...
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα έρθω εδώ και μάλιστα, πριν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, είχα αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο, αλλά θα ήταν κρίμα να μην έρθω σε επαφή με αυτό το περιβάλλον, αφού ήμουν τόσο δίπλα του και χαίρομαι που άλλαξα γνώμη...
Το ταξίδι από τον Αμαζόνιο προς το Quito κράτησε 13 ώρες! 3 ώρες με κανό, 3 ώρες με αυτοκίνητο και 7 ώρες με λεωφορείο! Βέβαια είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τις συνολικά 150 ώρες που χρησιμοποίησα μεταφορικά μέσα εδώ! Δίπλα μου στο λεωφορείο κάθισε ένας γλυκύτατος χοντρούλης ντόπιος που δεν σταμάτησε να μιλάει...Προσπαθούσα να κοιμηθώ και πρέπει να είπε καμία τριανταριά φορές την φράση Don't Sleep! Τελείως υπερρεαλιστικό...Παραταύτα βοήθησε να περάσει η ώρα...
5 Δεκεμβρίου Amazonian Jungle
Τα σπιτάκια που μένουμε είναι ξύλινα και ανοικτά, με αχυρένιες σκεπές και φυσικά με πολλούς απρόσκλητους επισκέπτες! Το πρωί που ξυπνάς για να πας στην τουαλέτα, βλέπεις πολύχρωμα πουλιά, πεταλούδες και πιθήκους τριγύρω σου...Σήμερα πήγαμε στο χωριό των Siona, που κατοικούν στον Αμαζόνιο εδώ και χιλιάδες χρόνια! Η επίσκεψη είχε ενδιαφέρων, αλλά φυσικά δεν ήταν καμία γυμνή φυλή που χόρευε σε κύκλο! Απεναντίας, σε λίγο θα έχουν internet. Παραταύτα, ζουν εκεί για αιώνες και κρατάνε τις παραδόσεις τους. Ο άντρας διαλέγει την γυναίκα του γύρω στα 13 και μετά πρέπει να αποδείξει στην οικογένεια της, ότι είναι άξιος. Έτσι πάει για 2 μέρες στην ζούγκλα για να βρει τροφή...Γενικά ασχολούνται με την γεωργία, το κυνήγι, το ψάρεμα και επίσης έχουν ένα εισόδημα και από τον τουρισμό, καθώς κάθε οικογένεια εναλλάξ, νοικιάζει το κανό της και στην ουσία τον οδηγό για κάθε οργανωμένη εκδρομή. Τέλος είναι άριστοι γνώστες του δάσους και από ότι μας έλεγε ο οδηγός μας, τα γιατροσόφια τους είναι πραγματικά αποδοτικά.
4 Δεκεμβρίου Amazonian Jungle
To Cuyabeno είναι ένα μοναδικό πλημμυρισμένο δάσος που καλύπτει 6.034 τετραγωνικά μέτρα. Γεμίζει με νερό κατά περιόδους και αποτελεί καταφύγιο για πάμπολα είδη. Δελφίνια του γλυκού νερού, μανάτες, ανακόντα, πιράνχας και κροκόδειλοι είναι μόνο λίγα από αυτά που κατοικούν στις λίμνες και στους βάλτους. Πίθηκοι, αρμαντίλο και διάφορα είδη αιλουροειδών, μόνο μερικά από αυτά που ζουν στην στεριά. Φυσικά τα πουλιά και τα έντομα είναι πραγματικά αναρίθμητα.Το πρωί περπατήσαμε για 3 ώρες στο δάσος προσπαθώντας να εντοπίσουμε ζώα. Είναι κάτι που σου διδάσκει την υπομονή, καθώς δεν είναι εύκολο, αν και νιώθεις ότι υπάρχουν τόσα πολλά γύρω σου. Τα ακούς άλλωστε! Ο οδηγός μας, μας εξήγησε για τα φυτά και πώς αυτά χρησιμοποιούνται ως φάρμακα ή για θρησκευτικές τελετές και εξαγνισμό. Δεν ήταν πάντως εύκολο να περπατάς εκεί μέσα, καθώς η υγρασία πλησιάζει το 90% και υπάρχουν άπειρα κουνούπια!
Το απόγευμα πήραμε το κανό μας και τα καλάμια μας και πήγαμε να ψαρέψουμε πιράνχας! Αν και ήταν σχετικά δύσκολο, γιατί τρώνε το δόλωμα αρκετά γρήγορα, έπιασα ένα! Αργότερα εντοπίσαμε δελφίνια του γλυκού νερού και μόλις έπεσε το σκοτάδι ψάχναμε τις όχθες με τους φακούς μας για φίδια και κροκόδειλους. Τα μάτια τους λαμπυρίζουν στο φως.
Είναι πάντως πολύ πιο εύκολο να πας σε έναν ζωολογικό κήπο...Και εκεί δεν χρειάζεται υπομονή...Ναι, ναι το ξέρω...Τα ζώα δεν είναι ελεύθερα εκεί...Γιατί μήπως είμαστε εμείς...? Γιατί φοράς κλουβί λοιπόν?
3 Δεκεμβρίου Amazonian Jungle
Από το Quito πήρα ένα βραδινό λεωφορείο και μετά από 8 ώρες έφτασα στο Lago Agrio, το οποίο είναι μια γκρίζα βιομηχανική πόλη στην καρδιά της ζούγκλας, καθώς πετρέλαιο ανακαλύφθηκε εκεί στην δεκαετία του 60. Από εδώ, άλλες 2 ώρες με το αυτοκίνητο και μετά με κανό προς το δάσος του Αμαζόνιου.Η ονομασία Αμαζόνιος προέρχεται από το επικό ταξίδι του Francisco De Orellana κατά μήκος του Rio Napo. Ο Orellana ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 1541 προς αναζήτηση τροφής για τους άντρες του Ganzalo Pizarro, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την αποστολή του και άρχισε να ψάχνει για χρυσό. Ήταν κυριευμένος από την ιδέα να βρει το El Dorado, την μυθική χρυσή πόλη. Έκανε ένα πολύ σκληρό ταξίδι κατά το οποίο οι μισοί άντρες του πέθαναν. Στις 5 Ιουνίου του 1542, πέντε μήνες αφού σάλπαρε, οι βάρκες του έφτασαν σε ένα μεγάλο χωριό, στο οποίο δέχτηκαν σφοδρή επίθεση από τους Ιθαγενείς και ο Orellana ήταν πεπεισμένος ότι γυναίκες πολεμίστριες οδηγούσαν τα αντίπαλα στρατεύματα, έτσι ονόμασε το ποτάμι Αμαζόνιο από τις μυθικές πολεμίστριες της Αρχαίας Ελλάδας! Όταν έφτασε στον Ατλαντικό Ωκεανό μετά από 8 μήνες είχε ήδη εγκαταλείψει την αναζήτηση του για χρυσό. Έγινε όμως ο πρώτος Ευρωπαίος, που διέσχισε όλο το μήκος του ποταμού και που δεν επαναλήφθηκε για τα επόμενα 100 χρόνια!
2 Δεκεμβρίου Papallacta
Σήμερα πήγαμε με τον Mattias στις θερμές πηγές του Papallacta. Η διαδρομή προς τα εκεί είναι εντυπωσιακή, καθώς ανεβαίνεις στα 4.000 μέτρα και μετά κατηφορίζεις με κατεύθυνση προς τον Αμαζόνιο, οπότε η βλάστηση αρχίζει και γίνεται τροπική. Οι πηγές λοιπόν είναι μέσα σε αυτό το φοβερό περιβάλλον. Όταν κάθεσαι για αρκετή ώρα στην πιο ζεστή, μετά δεν έχεις δυνάμεις ούτε να περπατήσεις, βέβαια μια βουτιά στην παγωμένη πισίνα σε ξυπνάει αμέσως!Και αφού το ταξίδι και στο Εκουαδόρ φτάνει και αυτό προς το τέλος του, ώρα για πρακτικές πληροφορίες...Γενικά, είναι πιο φίνα από το Περού, αν εξαιρέσεις τις οργανωμένες εκδρομές, που εδώ κοστίζουν γύρω στα 25 ευρω την μέρα. Μπορείς να βρεις μεσημεριανό μενού με 1,5 ευρω και γενικά τρως λιγότερα από 6 ευρω. Ένα δίκλινο δωμάτιο με εσωτερικό μπάνιο, αλλά όχι πάντα με ζεστό νερό, κοστίζει 6 ευρω αν και σε μερικά hostal χρεώνουν με το άτομο. Τα λεωφορεία είναι πάμφθηνα, καθώς μια ώρα διαδρομής κοστίζει 0,7 ευρω, οπότε νομίζω ότι με 25 ευρω την μέρα περνάς άνετα!
Γενικά είναι μια χώρα με πολύ ποικιλία όσον αφορά τα φυσικά τοπία, με ότι συνεπάγεται αυτό! Οι ντόπιοι λένε ότι μπορείς να δεις όλη την Λατινική Αμερική συγκεντρωμένη σε ένα τόπο. Επίσης σε σύγκριση με το Περού είναι πολύ πιο αυθεντική, καθώς δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι τουρίστες.
Για τις επόμενες 4 μέρες θα είμαι στον Αμαζόνιο σε ένα μέρος βαθιά στην ζούγκλα, στο οποίο φτάνεις μόνο με κανό...
Τέλος αφήνω το Quito εν μέσω μιας εορταστικής περιόδου, που κορυφώνεται στις 6 Δεκεμβρίου, μέρα ίδρυσης της πόλης από τους Ισπανούς οπότε στον δρόμο βλέπεις ανοιχτά φορτηγά γεμάτα με κόσμο που διασκεδάζει και μουσικούς να παίζουν live ....πανηγύρι..
1 Δεκεμβρίου Quito
Από το Quilotoa περνάει μόνο ένα λεωφορείο την μέρα και αυτό στις 5 το πρωί, οπότε αποφάσισα να περπατήσω τα 14 χιλιόμετρα μέχρι το Zumbhua. Ο δρόμος ήταν χωμάτινος και διέσχιζε καταπράσινες κοιλάδες και οικισμούς Quichua! Συνάντησα πολλούς από αυτούς, και όλοι μου χαμογελούσαν και μου λέγανε καλημέρα!! Κάποιοι βοσκούσαν τα πρόβατα τους, άλλοι έσπερναν τα χωράφια τους και άλλοι ασχολούνταν με τις δουλειές του σπιτιού! Φοβερές εικόνες...Πραγματικά τα μάτια μου δεν χωρούσαν τόση ομορφιά...Από το Zumbahua λεωφορείο για την Latacunga στην οποία δοκίμασα το πιο διάσημο πιάτο της! Την Chugchucra! Ναι δεν μπορείς να το πεις πάνω από μία φορά...Το Chugchucra λοιπόν, είναι ένα πραγματικά τεράστιο και υγιεινό πιάτο με τηγανητό χοιρινό, τηγανητή χοιρινή πέτσα, τηγανητές πατάτες, τηγανητές μπανάνες, pop corn και τυροπιτάκια και όλα αυτά μόνο για 4 ευρω, χωρίς βέβαια να συμπεριλαμβάνεται η επίσκεψη στον καρδιολόγο...
Γενικά η Εκουδοριανή κουζίνα έχει μεγάλη ποικιλία. Ανάλογα με την περιοχή που βρίσκεσαι υπάρχει και κάτι άλλο να δοκιμάσεις. Βέβαια, φυσικά είναι αδύνατο να μιλήσεις για φαγητό εδώ χωρίς να περιλάβεις το καλαμπόκι. Υπάρχουν πάμπολλες ποικιλίες και είναι η βασική τροφή των Άνδεων εδώ και μια χιλιετία. Μπορείς να το βρεις βραστό, τηγανητό, σαν τοστ, pop corn και φυσικά αλεσμένο. Τέλος, οι μπανάνες παίζουν εξίσου ζωτικό ρόλο στο Εκουαδόρ, καθώς η χώρα είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο, με περίπου 7 εκατομμύρια τόνους το χρόνο! Και εδώ συμβαίνει ακριβώς το ίδιο όπως με το καλαμπόκι...Τις βρίσκεις με χίλιους δύο διαφορετικούς τρόπους...Αν και μπορώ να πω ότι τηγανητές ίσως είναι οι πιο ωραίες...
30 Νοεμβρίου Quilotoa
Το Quilotoa είναι ένα μικρό χωριουδάκι 150 κατοίκων, χτισμένο στα 3.914 μέτρα και βρίσκομαι εδώ αφ' ενός γιατί η απομόνωση του σε φέρνει σε επαφή με τους ντόπιους Ιθαγενείς Quichua και τον τρόπο ζωής τους, που παραμένει αναλλοίωτος εδώ και αιώνες και αφ' ετέρου γιατί είναι χτισμένο δίπλα στην ομώνυμη λίμνη, η οποία στην ουσία είναι ένας κρατήρας του ηφαιστείου! Η θέα από την κορυφή της καλντέρας είναι πραγματικά απίστευτη, καθώς βλέπεις τα πράσινα νερά της λίμνης και τριγύρω βουνά...Χιονισμένα βουνά! Άμα ρωτήσεις τους ντόπιους, πόσο βαθιά είναι, θα σου πουν ότι δεν έχει πάτο, κάτι το οποίο μοιάζει πιστευτό, καθώς σύμφωνα με τους Γεωλόγους το βάθος της είναι 250 μέτρα! Σήμερα λοιπόν θα περπατήσω γύρω-γύρω τον κρατήρα, κάτι το οποίο σύμφωνα με το Lonely Planet θα μου πάρει 6 ώρες!Η διαδρομή ήταν από τις πιο όμορφες που έχω κάνει στην ζωή μου! Στην ουσία περπατούσες στο στεφάνι του κρατήρα, οπότε από την μια πλευρά είχες την λίμνη και από την άλλη τις πεδιάδες και τα ατελείωτα βουνά! Ο ήλιος και τα σύννεφα με την ομίχλη εναλλάσσονταν συνεχώς και στο δρόμο συναντούσα συνέχεια ντόπιους...Παρατηρούσα τα λιτά σπίτια τους, με το χώρο για τα ζώα πιο δίπλα και φυσικά χωρίς ρεύμα και ένιωθα ότι σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ από την εποχή των Ίνκας...Τόσο διαφορετικό από αυτά που τα μάτια μου έχουν συνηθίσει να βλέπουν! Το βράδυ όμως, όταν όλοι μαζευόμαστε γύρω από την ξυλόσομπα αυτή η διαφορετικότητα παύει να υφίσταται και οι δύο κόσμοι αναμιγνύονται μαγικά...Τόσο όμορφα...
29 Νοεμβρίου Quilotoa
Πλέον κινούμαι σαν ντόπιος! Πήγα στον σταθμό του λεωφορείου που βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης με μέσα συγκοινωνίας και για μια διαδρομή που το ταξί, μου πήρε 10 δολάρια, πλήρωσα μόλις 50 cents! Για να πας εκεί, περνάς μέσα από τις φτωχογειτονιές και οι λέξεις που μπορούν να τις περιγράψουν είναι φτώχεια, τσιμέντο και εγκατάλειψη...Ο στόχος μου σήμερα είναι το Quilotoa για το οποίο έπρεπε να πάω πρώτα σε μια πόλη που λέγεται Latacunga. Από εκεί, πήρα ένα παλιό λεωφορείο το οποίο άρχισε να ανεβαίνει τον ανηφορικό δρόμο προς το χωριό αγκομαχώντας! Μετά από 2 ώρες και αφού διασχίσαμε την επαρχία Cotopaxi περνώντας από μικρά χωριά Ιθαγενών έφτασα! Το δωμάτιο που μένω, είναι ένα μικρό ξύλινο διώροφο σκονισμένο σπιτάκι, με μία ξυλόσομπα στην μέση και πολλές μάλλινες κουβέρτες, γιατί πραγματικά το κρύο είναι φοβερό! Το βράδυ βρήκα μια παρέα παιδιών και φάγαμε ένα λιτό γεύμα με πατάτες και κοτόπουλο σε μια καπνισμένη αίθουσα, παρέα με τους ντόπιους. Όλα είναι πολύ πρωτόγονα αλλά και συνάμα τόσο, μα τόσο αληθινά...Χαίρομαι πολύ, γιατί το να έρθω σε επαφή με τους ιθαγενείς, που είναι απ' ευθείας απόγονοι των Ίνκας ήταν ένας από τους πιο βασικούς λόγους που έκανα αυτό το ταξίδι...
28 Νοεμβρίου Quito
Σήμερα στο Εκουαδόρ είναι η γενική καταμέτρηση του πληθυσμού, οπότε κανείς δεν επιτρέπεται να κινείται στους δρόμους από τις 7 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Αυτό όμως που πραγματικά έχει ενδιαφέρον, είναι ότι πρέπει να δηλώσουν και την καταγωγή τους. Έχουν να επιλέξουν μεταξύ των εξής κατηγοριών:ιθαγενείς, mestizo μια μίξη Ευρωπαϊκής και Ιθαγενικής καταγωγής, λευκός και μαύρος. Το Κράτος στην ουσία δηλαδή, τους ζητάει να αυτοπροσδιοριστούν και οι καταμετρητές θα πρέπει να σημειώσουν ότι τους πει ο εκάστοτε άνθρωπος, ακόμα και αν ένας μαύρος δηλώσει λευκός! Ένας ντόπιος φίλος, μου έλεγε πως ο mestizo πατέρας του, δηλώνει λευκός και αυτός για αντίδραση ιθαγενής! Και εδώ μπαίνει το ερώτημα, αν το χρώμα εντέλει δηλώνει καταγωγή ή υποδηλώνει ιδιότητα? Η ιδιότητα να ανήκεις στην κυρίαρχη λευκή φυλή σε ένα πολύχρωμο κόσμο...
Το απόγευμα θα συναντήσω τον Ray! Είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό, καθώς αυτός ο άνθρωπος αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα και ζωντανή απόδειξη του τι μπορεί να καταφέρει κάποιος! Ο Ray λοιπόν είναι, ήταν ένας από τους πελάτες και μετέπειτα φυσικά φίλος, σε ένα από τα πεζοπορικά γκρουπάκια. Είναι 60 χρονών και έχει διαβήτη και μια σπάνια μορφή καρκίνου. Ο συνδυασμός αυτών των δύο, του έχουν προκαλέσει μερική αναπηρία στα κάτω άκρα, και για να περπατήσει χρησιμοποιεί ραβδιά και στα δύο χέρια και ειδικά πλαστικά που κρατάνε σε ευθεία τα πόδια του και παράλληλα τον στηρίζουν. Και όμως αυτός ο άνθρωπος, έκανε όλες τις πεζοπορίες χωρίς καμιά άλλη βοήθεια! Είχα μείνει πραγματικά έκπληκτος όταν το έβλεπα! Τον επισκέφτηκα και στην Αμερική και οι συζητήσεις μας, θα μου μείνουν αξέχαστες...Ένα φωτεινό παράδειγμα ενός ανθρώπου νικητή, με παιδεία, περιβαντολογικά ευαισθητοποιημένου, ενός ανθρώπου που δεν το έβαλε ποτέ κάτω...Και είμαι σίγουρος, ότι στο εδώ τέλος του, ο θάνατος δεν θα πάρει, παρά έναν άνθρωπο νεκρό...
27 Νοεμβρίου Otavalo
Για εκατοντάδες χρόνια το Otavalo φιλοξενεί μια από τις πιο σημαντικές αγορές στις Άνδεις, μια εβδομαδιαία φιέστα, η οποία τιμά τον Θεό του εμπορίου. Είναι μια πολύχρωμη υπαίθρια αγορά στην οποία μπορείς να βρεις, από χειροποίητα υφαντά μέχρι κακής ποιότητας εισαγόμενα προϊόντα. Η παράδοση, να ανταλλάσσεις χρήματα για προϊόντα, πηγαίνει πιο πίσω από τους Ίνκας, όταν οι έμποροι ερχόντουσαν από την ζούγκλα με τα πόδια, έτοιμοι για παζάρια. Αυτές τις μέρες η αγορά έχει μεταμορφωθεί σε ένα σταυροδρόμι πολιτισμών. Ένα μέρος, που τουρίστες από όλο τον κόσμο μαζί με ντόπιους, μοιράζονται τον ίδιο πόθο για αγορές.Οι κάτοικοι του Otavalo είναι γνωστοί για τα πλεκτά τους, κάτι που γνώριζαν οι Ίνκας και οι Ισπανοί. Μικρά χωριά Ιθαγενών γύρω από το Otavalo στεγάζουν μια "βιομηχανία" πλεξίματος. Η δραστηριότητα ξεκινάει πριν από το ξημέρωμα όταν οι οικογένειες μαζεύονται σε μικρά χωμάτινα δωμάτια και αρχίζουν την σιωπηλή διαδικασία. Τα παιδιά αντί να παίζουν με lego ασχολούνται με το μαλλί, ώστε και αυτά μια μέρα να συνεχίσουν την παράδοση. Οπότε λέγεται, ότι οι κάτοικοι του Otavalo είναι οι πιο πλούσιοι και εμπορικά οι πιο επιτυχημένοι από όλους τους Ιθαγενείς στο Εκουαδόρ, ένα επίτευγμα που τους επιτρέπει να ζουν άνετα. Οι πιο πολλοί, φοράνε τις παραδοσιακές στολές τους και είναι εξαιρετικά περήφανοι για την εμφάνισή τους. Οι γυναίκες φοράνε άσπρες μπλούζες με κεντημένα λουλούδια, μακριές μάλλινες φούστες, μάλλινες ζώνες, υφασμάτινα παπούτσια και κοσμήματα από καρπούς. Οι άντρες φοράνε τα μαύρα στρογγυλά καπέλα τους, μπλε pontso, παντελόνια μέχρι λίγο κάτω από το γόνατο και πλέκουν τα μαύρα μακριά μαλλιά τους σε πλεξούδα.
Νιώθεις πραγματικά ότι κινείσαι σε άλλο χρόνο και τόπο, καθώς μόνο οι λευκοί τουρίστες είναι ντυμένοι διαφορετικά...
26 Νοεμβρίου Quito
Ψηλά στις Άνδεις. χτισμένο στα 2.800 μέτρα, το Quito αποτελεί την καρδιά και την ψυχή του Εκουαδόρ. Το διαμάντι του Quito είναι το ιστορικό του κέντρο ή η παλιά πόλη όπως συχνά αποκαλείται. Χτισμένο αιώνες πριν από ντόπιους χτίστες και συνάμα δούλους και όμορφα ανακαινισμένο με μεγάλες πλατείες και επιβλητικούς καθεδρικούς ναούς με Ισπανικά αλλά και ντόπια στοιχεία, αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.Σήμερα είναι μια ζωντανή περιοχή γεμάτη με φωνακλάδες μικροπωλητές, ταξί που κορνάρουνε, παλιά λεωφορεία και αστυνομικούς που προσπαθούν να κουμαντάρουν όλο αυτό το χάος. Το κέντρο της, είναι η Plaza Grande, στην οποία κυριαρχεί ο καθεδρικός ναός της πόλης. Νότια της πλατείας υπάρχει η εκκλησία La Merced κατασκευασμένη περίπου τον 17ο αιώνα με τον ψηλότερο πύργο της πόλης. Ο μύθος λέει ότι ο πύργος, το μόνο μη ευλογημένο μέρος στην εκκλησία, είναι κυριευμένο από τον Διάβολο. Υποτίθεται, ότι ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε ν' ανέβει, ήταν ένας μαύρος, ονόματι Ceferini και ότι από τον θάνατο του, το 1810 κανείς δεν έχει ανέβει εκεί, οπότε το ρολόι στέκεται ακούνητο όπως και η καμπάνα. Όσο περπατάς στα στενά και ανηφορικά δρομάκια, ανακαλύπτεις συνεχώς καινούργιους θησαυρούς, όπως ο πρόσφατα ανακαινισμένος δρόμος της La Ronda με γραφικά αποικιακά κτίρια του 17ου αιώνα.
Νιώθω όμορφα που μένω στο σπίτι του Mattias και της Helen για τον απλούστατο λόγο ότι είναι σπίτι! Σκέφτομαι ότι τους προηγούμενους 10 μήνες πραγματικά έζησα σαν τσιγγάνος! Τους 7 από αυτούς ήμουν κάπου αλλού και ενόσω το βίωνα δεν το συνειδητοποιούσα, αλλά τώρα που κοιτάω προς τα πίσω κατανοώ πόσο έλειψα...Και τώρα που είπα προς τα πίσω άλλη μια ενδιαφέρουσα πληροφορία! Οι Ayamana, άλλη μια "άγρια" φυλή του Αμαζονίου, σε αντίθεση με εμάς θεωρούν ότι το παρελθόν είναι μπροστά τους και ότι το μέλλον είναι πίσω τους. Αντιλαμβάνονται την ζωή σαν ένα τοπίο, οπότε όταν κοιτάς μπροστά, αυτό που βλέπεις είναι αυτό που ξέρεις, το παρελθόν δηλαδή και αυτό που είναι από πίσω σου, είναι αυτό που δεν ξέρεις, το μέλλον δηλαδή...Φοβερό ε;;; Άραγε πόσες αλήθειες έχει μια αλήθεια...
25 Νοεμβρίου Quito
Είμαι τόσο ευγνώμων για όλα αυτά που προσφέρει ο δρόμος! Καταστάσεις που δεν τις είχα σχεδιάσει και προ πάντως ούτε καν τις περίμενα...Πάντα όμως, έτσι ήταν τα ταξίδια μου...Απλά έπαιρνα μια τσάντα και έφευγα...Και όταν βρισκόμουν στο εκεί, απλά βίωνα το τώρα και δεχόμουν ευπρόσδεκτα ότι είχε να μου προσφέρει ο δρόμος! Και ο δρόμος είναι μαγικός...Χθες το βράδυ λοιπόν, έτρωγα με ένα 60άρη Καναδό ο οποίος μου έλεγε για τα ταξίδια του ανά τον κόσμο. Συναντάς πολλούς τέτοιους ωραίους στον δρόμο...Άνθρωποι που γυρνάν στον κόσμο με τα πόδια, με λεωφορεία, με ποδήλατα, με μηχανές για μήνες ή για χρόνια...Σαν τον φίλο μου τον Oliver που θα γυρίσει τον κόσμο με το ποδήλατο του για 5 χρόνια, και μάλιστα αυτή την στιγμή και αφού διένυσε ήδη όλη την Αφρική και πέρασε με ιστιοπλοϊκό σε 52 μέρες τον Ατλαντικό δεν βρίσκεται πολύ μακρυά μου, δυό χώρες παραδίπλα, στην Βενεζουέλα...Δεν ξέρω τι ψάχνουν να βρουν, ποιες Ιθάκες αναζητούν, αλλά θαρρώ ότι έχουν τον ίδιο πόθο με εμένα, την ίδια έννοια...Μια έννοια που με τρώει να δω, να αγγίξω, όσο περισσότερη γη και θάλασσα μπορώ, πριν πεθάνω...
Σήμερα λοιπόν ο δρόμος με έφερε στο Quito, στο οποίο θα με φιλοξενήσει η Helen και ο Matias, οι οποίοι είναι φίλοι της δικιάς μου καλής φίλης Lidas η οποία μεσολάβησε! Gracias Lidou!! Η Helen από ότι κατάλαβα δουλεύει για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το σπίτι που έχει είναι πραγματικά απίστευτο! Είναι στην κορυφή ενός λόφου και έχει θέα όλη την πόλη...Θέα που μπορείς να απολαύσεις από όλο το σπίτι καθώς περιβάλλεται με τζάμι. Ο Matias με ξενάγησε στο νέο κομμάτι της πόλης, στην νεανική γειτονιά του Mariscal, μετά κάναμε hamam και τζακούζι τα οποία είναι διαθέσιμα στους ενοίκους της πολυκατοικίας και το βράδυ θα πάμε σε ένα πάρτι...Πραγματικά είμαι τόσο ευγνώμων για όλα αυτά τα αναπάντεχα δώρα...
24 Νοεμβρίου Banos
Από χθες, το ηφαίστειο ξερνάει φωτιά και ηφαιστειακή τέφρα, αλλά κανείς δεν πτοείται...Και φυσικά ούτε και εγώ...Οπότε, σήμερα νοίκιασα ποδήλατο και έκανα ίσως την πιο διάσημη διαδρομή στην χώρα, με το παρατσούκλι La ruta de la Cascada (Ο δρόμος των καταρρακτών). Διασχίζει το φαράγγι Rio Pastaza ξεκινώντας από το Banos στα 1.800 μέτρα. Η διαδρομή περνάει περισσότερους από 10 καταρράκτες και αρκετά τούνελ που μοιάζουν ότι θα σε ρουφήξουν σαν μαύρες τρύπες!
Ο πιο εντυπωσιακός καταρράκτης ήταν λίγο έξω από το χωριό Rio Verde και ονομάζεται Pailon Del Diablo. Ήταν πραγματικά πολύ δυνατός. Μια θέα προς τον καταρράκτη, ήταν από μια ξύλινη γέφυρα που άντεχε μόλις 5 ανθρώπους και η άλλη από πίσω του, αφού έπρεπε να προχωρήσεις σχεδόν μπουσουλώντας μέσα σε ένα τούνελ! Μετά το Rio Verde συναντούσες το χωριό Machay στο οποίο κλειδώσαμε τα ποδήλατα μας, γιατί από εκεί ξεκινούσε μια διαδρομή 2,5 χιλιόμετρα μέσα στο τροπικό δάσος στην οποία πέρναγες διαδοχικά 8 καταρράκτες! Ήταν πολύ όμορφα να περπατάς μέσα σε τόσο πυκνή βλάστηση με φυτά τα οποία δεν είχα ξαναδεί! Στον γυρισμό ένα φορτηγάκι, μας έβαλε στην καρότσα του, και μας γύρισε στο Banos αποφεύγοντας έτσι την ανηφόρα!
Ένα από τα πιο αστεία συμβάντα της ημέρας ήταν, όταν πήγα στον σταθμό των λεωφορείων για να δω τις ώρες αναχώρησης για το Quito. Έπρεπε να αφήσεις το ποδήλατο έξω από το κεντρικό κτίριο αλλά είπα για πλάκα να δοκιμάσω να μπω μέσα όπως και έκανα! Και νάμαι, με το ποδήλατο μου, ανάμεσα σε γραφεία! Χα χα! Η πλάκα είναι πως κανείς δεν μου είπε τίποτα! Κάποιοι απλώς γελάγανε! Τι υπέροχη χώρα...Να μπαίνεις με το ποδήλατο σου μέσα σε γραφεία...
Το τέλος αυτής της καταπονητικής μέρας για το σώμα, ήταν φυσικά στα θερμά λουτρά! Έχει 3 πισίνες, μία παγωμένη, μία αρκετά ζεστή και μία πραγματικά καυτή στην οποία η θερμοκρασία του νερού φτάνει στους 42 βαθμούς Κελσίου. Οπότε αυτό που κάνεις, είναι να πηγαίνεις από την μία στην άλλη αρχίζοντας από την κρύα αλλά και αντίθετα! Η εναλλαγή από το πολύ καυτό, στο παγωμένο πραγματικά δεν περιγράφεται...Είναι όμως αναζωογονητική...
23 Νοεμβρίου Banos
Το Banos είναι χτισμένο στις πλαγιές του ενεργού ηφαιστείου Tungurahua. Εκτός ότι συστηματικά φτύνει καπνό και φωτιά, το Tungurahua έχει και ψηλούς καταρράκτες, θερμά ιαματικά λουτρά, πυκνή τροπική βλάστηση και βαθιά φαράγγια! Είναι δηλαδή ένας παιδότοπος για τους ανθρώπους που αγαπάνε την φύση και την περιπέτεια!Οι κάτοικοι του, είναι πραγματικά λάτρεις του νερού! Θα τους δεις να περπατάνε στην πόλη με τα flip-flops τους, βρεγμένοι, γυρίζοντας από τα μπάνια από τα οποία η πόλη έχει πάρει το όνομα της. Είναι ένας υπέροχος τρόπος να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους, επωφελούμενος παράλληλα από τις θεραπευτικές ικανότητες του νερού. Τα περισσότερα από τα μπάνια της πόλης τροφοδοτούνται από τις θερμές πηγές που πηγάζουν από την βάση του ηφαιστείου.
Το πρωί πήγα για rafting και ήταν φανταστικά! Το ποτάμι ξεκινούσε από τα 1.400 μέτρα και κατέβαινε, οπότε η βλάστηση ήταν τροπική. Ήταν 4ου βαθμού δυσκολίας. Ο βαθμός 1 είναι βαρκάδα και ο βαθμός 6 δεν βγαίνεις ζωντανός, οπότε είχε αρκετά γρήγορα περάσματα! Σε κάποιο σημείο σταματήσαμε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ένα παραπλήσιο ποτάμι προς μικρούς καταρράκτες όπου κάναμε μπάνιο!
Όλες αυτές οι δραστηριότητες προσφέρουν αδρεναλίνη, γιατί νιώθεις συνεχώς στην κόψη! Έχουν να κάνουν με την υπερνίκηση του φόβου γενικότερα, και ειδικότερα με την αψήφιση του φόβου του θανάτου. Ο φόβος, από την δικιά μου σκοπιά είναι η κινητήριος δύναμη του είδους μας προς τα εμπρός. Ένας άνθρωπος που φοβάται λιγότερο, έχει ίσως λιγότερες πιθανότητες να συνεχίσει το είδος, από κάποιον που φοβάται πιο πολύ. Αυτός όμως που φοβάται πιο λίγο, ξεπερνώντας ίσως κάποιες φορές τα όρια του, είναι πιο ελεύθερος! Άλλωστε μόνο ο θάνατος που μειώνει την πολλαπλότητα και την ποικιλία της ζωής, είναι όντως θάνατος! Αυτός ο θάνατος που χρόνια τώρα, ο πολιτισμένος άνθρωπος τον έκανε τρόπο ζωής του...
22 Νοεμβρίου Cuenca-Banos
Το Εκουαδόρ έχει την μεγαλύτερη πυκνότητα πληθυσμού από οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Λατινική Αμερική, περίπου 49 άνθρωποι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Παρά ταύτα, η χώρα φαίνεται ακόμα αρκετά άγρια, γιατί το 60% του πληθυσμού ζει σε αστικές περιοχές κυρίως του Quito και του Guayaquil.Περίπου το 25% του πληθυσμού είναι ιθαγενείς και ζουν σε αγροτικές περιοχές. Η πλειοψηφία τους είναι οι Quichua, οι αντίστοιχοι Quechua του Περού. 65% είναι οι Mestizo, άνθρωποι με μικτή καταγωγή από τους Ευρωπαίους και τους Ιθαγενείς. Οι Mestizo είτε έχουν, είτε δουλεύουν, σε επιχειρήσεις. 3% έχει καταγωγή από την Αφρική και το υπόλοιπο 7% καθαρή καταγωγή από την Ευρώπη. Η πλειοψηφία των Ιθαγενών ζουν στα υψίπεδα των Άνδεων και έχουν εμφανείς διαφορές στην ενδυμασία τους, ανάλογα με την περιοχή. Κάποιος που είναι γνώστης των ενδυμασιών μπορεί να καταλάβει την περιοχή ενός Ιθαγενή, ανάλογα με το χρώμα του poncho του ή το σχήμα του καπέλου του!
Μια από τις πιο απομονωμένες φυλές Ιθαγενών είναι οι Huarani, οι οποίοι ζουν στον Αμαζόνιο. Είναι αρκετά κοντοί, καθώς οι άντρες έχουν μέσο ύψος 1,5 μέτρο και δεν ξεπερνάνε τους 4.000 στον αριθμό. Έχουν την φήμη των δυνατών πολεμιστών και ανθρώπων που υπερασπίζονται την περιοχή τους ενάντια στους ξένους, είτε πρόκειται για αντίπαλη φυλή, είτε για λευκούς που αναζητάνε μαύρο χρυσό. Αυτό που έχει αρκετό ενδιαφέρον είναι η σύνθετη κοσμογονία τους. Δεν κάνουν καμία διάκριση στις λέξεις τους μεταξύ του "σώματος" και της "ψυχής", αυτό δηλαδή είναι ένα! Επίσης έχουν μια φοβερή κατανόηση του δάσους που τους περιβάλλει. Το χρησιμοποιούν για την κατασκευή φαρμάκων, δηλητηρίων για άμυνα και παραισθησιογόνων για θρησκευτικές τελετές. Ακόμα όμως οι λευκοί Papalangki εδώ τους φωνάζουν Auca, Που σημαίνει "άγριος" στα Quichua...Μάλλον επειδή δεν έχουν i-phone...Τι να πεις...
21 Νοεμβρίου Cuenca
Στο ethnic εστιατόριο που έτρωγα χθες το βράδυ, κάποια στιγμή έβαλε Αρβανιτάκη και Νταλάρα...Και ναι συμφωνώ, όχι άλλος Νταλάρας αλλά όπως και να είναι, είμαι στο κέντρο του Εκουαδόρ και ακούω Ελληνική μουσική...Μετά το Quito η Cuenca είναι η δεύτερη πιο σημαντική και όμορφη αποικιακή πόλη του Εκουαδόρ. Δεν πρέπει όμως να το πεις αυτό στους ντόπιους, που επιμένουν ότι η πιο χαλαρή ζωή, οι πιο καθαροί δρόμοι και ο καλύτερος καιρός της πόλης τους, κερδίζουν την πρωτεύουσα κατά κράτος!
Το κέντρο της Cuenca χρονολογείται από τον 16ο αιώνα, έχει ανακηρυχτεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco, και ένα μέρος το οποίο ο χρόνος συνεχίζει να ξεχνάει. Καθολικές καλόγριες περπατάνε στα πετρόχτιστα σοκάκια, παιδάκια με τις σχολικές στολές τους περνάνε τις εκκλησίες και γιαγιάδες κατασκοπεύουν τους περαστικούς από τα γεμάτα με γεράνια μπαλκόνια τους. Τουλάχιστον 3 πολιτισμοί έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους εδώ. Όταν οι Ισπανοί έφτασαν το 1540 έχτισαν την Cuenca πάνω στα ερείπια μιας παλιάς πόλης των Ίνκας που λεγόταν Tomebamba (Κοιλάδα του ήλιου). Πριν από τους Ίνκας οι ιθαγενείς Canari, ζούσαν εδώ για περίπου 3000 χρόνια και η πόλη τους, λεγόταν Quanpondelig (απλή και μεγάλη σαν τον Ουρανό).
Στην κεντρική πλατεία κυριαρχεί ο καθεδρικός ναός De la Inmaculada Conception, χτισμένος το 1885. Οι τεράστιοι μπλε τρούλοι του, είναι εμφανείς από όλη την Cuenca. Το καμπαναριό του από την άλλη, είναι εμφανώς κοντό και αυτό οφείλεται σε κατασκευαστικό λάθος, καθώς τα θεμέλια δεν μπορούσαν να στηρίξουν έναν πιο ψηλό. Στην δυτική γωνιά του ιστορικού κέντρου δεσπόζει ο ναός του San Sebastian, ο οποίος χρησιμοποιούνταν από τους ντόπιους ιθαγενείς καθώς δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος στον κεντρικό καθεδρικό ναό, ο οποίος ήταν μόνο για λευκούς.
Από χθες έχω κάνει και 3 καινούργιους φίλους, με τους οποίους θα συνεχίσουμε παρέα το ταξίδι μας για τις επόμενες μέρες...
20 Νοεμβρίου Cuenca
Σήμερα, ήταν άλλη μια μέρα ταξιδιού... Η αλήθεια είναι πως έχω κουραστεί με τόσα λεωφορεία, αλλά εδώ οι αποστάσεις είναι αρκετά μεγάλες και είναι η πιο φτηνή και αξιόπιστη λύση! Το λεωφορείο διασχίζει την ραχοκοκαλιά των Άνδεων και το τοπίο είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Οι δρόμοι όμως είναι στενοί και όλο στροφές. Και όπως χαρακτηριστικά λέει και το Lonely Planet, οι περισσότεροι οδηγοί του Εκουαδόρ είναι μανιακοί! Προσπερνάνε πάνω σε στροφές, φρενάρουν μέχρι τα φρένα να βγάλουν καπνούς, γκαζώνουν στις κατηφόρες και συναγωνίζονται άλλους οδηγούς για πλάκα! Άμα γίνουν επικίνδυνα τρελοί, ο κόσμος αρχίζει και παραπονιέται, το οποίο είτε μπορεί να συνετίσει τον οδηγό, είτε να τον νευριάσει και να αρχίσει να τρέχει πιο γρήγορα! Από την άλλη όμως, είναι πραγματικά εξαιρετικά ικανοί...χα χα!Το Εκουαδόρ σε σχέση με το Περού είναι αρκετά πιο original! Δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι τουρίστες, και ως επακόλουθο δεν έχει την τουριστική ανάπτυξη του Περού. Στο Περού, σε κάθε πόλη υπήρχαν άπειρα γραφεία που διοργάνωναν εκδρομές και ήταν πραγματικά πολύ εύκολο να οργανώσεις τον χρόνο σου. Εδώ από την άλλη, τα γραφεία είναι μετρημένα στα δάκτυλα. Μερικά μάλιστα που αναζήτησα είχαν κλείσει. Οπότε θαρρώ, ότι είμαι στην πηγή όσον αφορά την αυθεντικότητα. Κινούμαι όπως και οι ντόπιοι, τρώω στα μέρη που τρων και αυτοί και γενικά βιώνω την καθημερινότητα τους...Δεν λέω φυσικά πως ανακάλυψα ένα παρθένο παράδεισο, αλλά απλά τα πράγματα είναι πιο αυθεντικά. Πιστεύω λοιπόν, ότι θα είχα μια λειψή εικόνα για την Λατινική Αμερική, αν δεν ερχόμουν και εδώ...
19 Νοεμβρίου Vilcabamba
Με μια πρώτη ανάγνωση, το Εκουαδόρ μοιάζει πιο ανεπτυγμένο. Βρίσκομαι στην Loja η οποία είναι η πρωτεύουσα αυτής της επαρχίας. Με την πρώτη ματιά δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο αλλά αν την περπατήσεις λίγο, θα βρεις όμορφες πλατείες, καθεδρικούς ναούς και πέτρινα δρομάκια με πολύχρωμα μικρά σπίτια. Προσπαθώ να βρω πώς λέγονται οι πολίτες του Εκουαδόρ, αλλά δεν μπορώ να βγάλω άκρη...Τέλος πάντων, είναι πιο ψηλοί από τους Περουβιανούς, μοιάζουν πιο πονηροί και επιτέλους, επιτέλους εδώ υπάρχουν όμορφες γυναίκες...Σήμερα πήγα στο μικρό χωριό Vilcabamba και χρησιμοποίησα πάλι τα λεωφορεία των ντόπιων! Είναι πραγματικά όλα τα λεφτά! Μουσική στην διαπασών, αλλεπάλληλες στάσεις διάφοροι παράξενοι μπαίνουνε μέσα και πουλάνε, από σάντουιτς μέχρι ενεργειακές πέτρες και τέλος το πιο κορυφαίο, ο πιτσιρικάς εισπράκτορας έχει μια τσατσάρα στην κολότσεπη! Και η τσατσάρα για τον άντρα είναι πράμα ιερό.
To Vilcabamba είναι συνώνυμο με την μακροζωία. Είναι χτισμένο ανάμεσα σε καταπράσινα βουνά, με καθαρό αέρα και έχει ένα χαλαρό τρόπο ζωής, οπότε δεν είναι παράξενο που μερικοί κάτοικοι εδώ γιορτάζουν τα εκατοστά τους γενέθλια! Βέβαια εγώ προτιμώ τσιμέντο και καυσαέριο αλλά εντάξει μια μέρα είναι...Θα κάνω υπομονή και θα περάσει.
Γύρω από το χωριό ξεκινάνε μικρά μονοπατάκια, που οδηγούν στο τροπικό δάσος, οπότε νοίκιασα ένα άλογο για να κάνω την βόλτα μου, η οποία διήρκεσε 3 ώρες. Διασχίσαμε χωμάτινους δρόμους και μονοπάτια που περνούσαν από μικρούς οικισμούς, ποτάμια στα οποία οι ντόπιοι πλένανε τα ρούχα τους και εύφορα λιβάδια, στα οποία βοσκούσαν νωχελικές αγελάδες. Όταν επιταχύναμε η αίσθηση ήταν φοβερή αν και λίγο επίπονο...Γράφω αυτές τις γραμμές και ακόμη είμαι πιασμένος χα χα...
18 Νοεμβρίου Loja
Σήμερα ήταν μια τεράστια μέρα στο λεωφορείο...Ξεκινήσαμε από την Piura στις 9:30 το πρωί και πήρε περίπου 9 ώρες για 300 χιλιόμετρα...Στα σύνορα οι συνοριοφύλακες δεν πρέπει να βλέπουν πολλούς Έλληνες, γιατί κάναν πολύ πλάκα με το επίθετο μου..χα χα..Με μια πρώτη ματιά το Εκουαδόρ είναι πολύ πιο πράσινο...Το λεωφορείο ανέβαινε προς τις Άνδεις και σε κάποια στιγμή περνούσαμε μέσα από τα σύννεφα! Είχε συνεχείς εναλλαγές καιρού, ήλιος και βροχή και ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα...Όλος ο ουρανός έγινε ροζ...Σε κάποια στιγμή σταματήσαμε και ο εισπράκτορας έκανε ένα σύντομο προσκύνημα, σε κάτι σαν χριστιανικό άγαλμα...Εδώ και κάποιες μέρες έχουμε ανοίξει με μια φίλη ένα πολύ όμορφο διάλογο μέσω σημάτων καπνού...Έχει γράψει ένα πολύ όμορφο ποίημα για την μοναξιά και νιώθω την ανάγκη να το παραθέσω...
δεν υπάρχει μοναξιά
μόνο η επιλογή της
ο δρόμος της μοναχικότητας
Μας πάει εκεί που μαζί
δεν μπορέσαμε
για να συναντηθούμε ξανά
μαζί ή με κάποιους άλλους
και να ανοίξουμε τα όρια μας
καθώς θα φοβόμαστε λιγότερο
γιατί τελικά
το να ζω την μοναχικότητα μου
είναι αγάπη
που θα μοιραστώ μαζί σου
Είναι στιγμές που νιώθω μόνος εδώ, αλλά πλέον αρχίζω και το συνηθίζω...Σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίζεις ανθρώπους που αν δεν ήσουν μόνος σου ίσως δεν θα τους μίλαγες! Κάθε μέρα και καινούργιους...Δεν είμαι ο μόνος, δεν είμαι μόνος λοιπόν...
Περισσότερα από αύριο...Είμαι πολύ - πολύ κουρασμένος...
17 Νοεμβρίου Piura
Στην διαδρομή από την Mancora προς την Piura, το λεωφορείο διέσχιζε μονάχα έρημο. Είναι φοβερό να διασχίζεις την έρημο! Το μάτι σου ψάχνει για σημάδια ανθρώπινης ύπαρξης μα δεν τα βρίσκει πουθενά. Πριν από 2 χρόνια στο Μαρόκο, και ενώ πηγαίναμε με τις καμήλες μας, μαζί με ένα φίλο προς το ψηλότερο αμμόλοφο της δυτικής Σαχάρας για να δούμε το ηλιοβασίλεμα, ο βεδουίνος καμηλιέρης, μας είπε να την ακούσουμε, να ακούσουμε την έρημο και αυτή έχει να μας πει την ιστορία της. Δίνω λοιπόν πάσα στον εαυτό μου για να εξιστορήσω την μοναδική ιστορία που έχω γράψει έως τώρα...Στην άκρη της πόλης καθόταν ένα μικρό παιδί...
Αιώνες πριν μοιάζαμε αρκετά...
Το ρώτησα με αγωνία για το δρόμο...
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι έχω χαθεί...
Ότι δεν μπορώ να ξεπεράσω τα τείχη...
Γιατί ρωτάς εμένα αποκρίθηκε...
Τα τείχη δεν υπήρχαν πριν...
Τα τείχη τα έφερες εσύ...
Και αφού διανύω την τελευταία μέρα μου στο Περού, κάποιες πρακτικές πληροφορίες για το ταξίδι στην χώρα!
Ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο ξεκινάει από 4 ευρώ με εσωτερικό μπάνιο και ανεβαίνει. Ένα πλήρες μενού σε εστιατόριο κοστίζει 4 ευρώ, αλλά μπορείς να φας και με λιγότερα στα εστιατόρια των ντόπιων. Ένα μπουκάλι νερό 0,5 ευρώ η πιο φτηνή τιμή, γιατί δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο κάπου να κοστίζει πιο ακριβά. Στο Machu Picchu π.χ. κόστιζε 2 ευρώ! Στα λεωφορεία οι τιμές ποικίλουν. Με την πιο ακριβή εταιρία και για μια διαδρομή 21 ωρών πλήρωσα 35 ευρώ, αλλά το λεωφορείο είναι πολυτελέστατο, με θέσεις που γίνονται κρεβάτια, ταινίες, γεύμα και λεωφορειοσυνοδό. Οι πιο φτηνές εταιρίες κοστίζουν περίπου τα μισά, αλλά κάνουν πολλές στάσεις και γενικά, είναι ότι να'ναι.
Σήμερα που χρησιμοποίησα μια, άνοιξα να βάλω τα πράγματα μου στην μπαγκαζιέρα και ένας τύπος κοιμόταν εκεί! Αυτό που πραγματικά κοστίζει είναι η επίσκεψη στο Machu Picchu. 110 ευρώ για μια μέρα! Τρελό ποσό δηλαδή για εδώ! Οπότε για περίπου 2-3 βδομάδες χρειάζεσαι περίπου 700 ευρώ, αν κινείσαι οικονομικά χωρίς φυσικά να υπολογίσουμε τα δώρα...Πουθενά δεν ένιωσα να κινδυνεύω αλλά σίγουρα είναι ένα απαιτητικό ταξίδι, καθώς οι ώρες μετακινήσεων είναι πολλές, τα ψηλά υψόμετρα καταπονούν το σώμα σου και είναι αρκετά πιθανό να έχεις προβλήματα με το στομάχι σου λόγω διαφορετικών συνθηκών και φαγητών! Όπως και να είναι, το αντιστάθμισμα όλων αυτών είναι όλος αυτός ο πλούτος γύρω σου...
Όσο για το τέλος...Αν και είμαι μακρυά, σήμερα είναι η μέρα του Πολυτεχνείου...Ένα σύνθημα λοιπόν...
Η τρόικα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Στον δρόμο δίνονται οι απαντήσεις...
καιρός να ξεπεράσουμε τα τείχη...
16 Νοεμβρίου Mancora
Σε συνέχεια λοιπόν των χθεσινών, μια ιστορία...Ένα μικρό παιδί πήγε με τον μπαμπά του στο τσίρκο. Σε μια γωνιά υπήρχε ένας πελώριος ελέφαντας δεμένος με μια μικρή αλυσίδα. Το παιδί αναρωτήθηκε φωναχτά, πώς και γίνεται ένας τόσο μεγάλος ελέφαντας να είναι δεμένος με μια τόσο μικρή αλυσίδα. Ο ελέφαντας, αποκρίθηκε ο μπαμπάς του, είναι δεμένος με αυτή την αλυσίδα από μικρός. Προσπάθησε, προσπάθησε, προσπάθησε, έβαλε όλες του τις δυνάμεις για να την σπάσει, μα δεν τα κατάφερε...Έτσι συνήθισε σε αυτήν, και τώρα πια νομίζει πως δεν μπορεί...
Όταν λοιπόν μεγαλώνουμε σε αυτά τα στενά κοινωνικά πλαίσια, βιώνοντας τον μικρόκοσμο μας, αποξενωμένοι από τον διπλανό μας, χωρίς καμιά έννοια συλλογικότητας, είμαστε και εμείς εγκλωβισμένοι σε καταστάσεις τις οποίες νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε...Και αυτό ακριβώς είναι, που σε διδάσκουν τα ταξίδια! Η χαραμάδα που βλέπεις τον κόσμο, μεγαλώνει... Βλέπεις, ακούς, συγκρίνεις...Δεν λέω ότι είναι αυτοσκοπός, καθώς φυσικά υπάρχουν πολλοί τρόποι να αποκτήσεις αυτήν την παιδεία, απλώς στα ταξίδια είναι πολύ άμεσο, καθώς τα ερεθίσματα είναι πολλά και εσύ είσαι σε μια χαλαρή κατάσταση, απαλλαγμένος από τα βάρη της καθημερινότητας, ιδανικός δέκτης δηλαδή. Μαθαίνεις λοιπόν, μαθαίνεις ότι μιά άλλη ζωή είναι εφικτή...και αλλάζεις, αλλάζεις εσύ, αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων και μετασχηματίζεται η κοινωνία...
Όσο για το δικό μου ταξίδι, βρίσκομαι στην Mancora, ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό στις ακτές του Ειρηνικού. Το Περού έχει στην ουσία δύο εποχές, χειμώνα και καλοκαίρι. Τώρα εδώ είναι πιο κοντά στο καλοκαίρι, οπότε η παραλία είναι γεμάτη κόσμο...Η θάλασσα είναι ζεστή, αλλά πραγματικά πώς μπορείς να την συγκρίνεις με το Αιγαίο και τα Ελληνικά νησιά...Απλά δεν μπορείς...
15 Νοεμβρίου Chan Chan
Διανύω τις τελευταίες μέρες μου στο Περού και η αλήθεια είναι ότι ανυπομονώ να περάσω στο Εκουαδόρ, για να βγω ξανά στον δρόμο...Νιώθω ότι εδώ αρχίζει να κλείνει ο κύκλος μου...Έπλυνα τα ρούχα μου, αγόρασα το εισιτήριο για το βράδυ, πλάκα-πλάκα τα βραδινά λεωφορεία είναι πιο οικεία από τα δωμάτια που κοιμάμαι, και ετοιμάζομαι να φύγω για το παραλιακό θέρετρο της Mancora.
Επισκέφτηκα και το Chan Chan. Χτίστηκε το 1.300 μ.Χ. και είναι η μεγαλύτερη πριν από το Κολόμπο πόλη της Αμερικής. Ήταν γεμάτη με χρυσό, ασήμι και κεραμικά. Όταν την κατέκτησαν οι Ίνκας δεν πείραξαν τίποτα, αλλά όταν έφτασαν οι Ισπανοί, το μόνο που απόμεινε ήταν χρυσόσκονη! Επειδή είναι χτισμένη από λάσπη και με όλα αυτά τα τρελά καιρικά φαινόμενα που πλέον υπάρχουν στον πλανήτη μας, αποτέλεσμα του δικού μας καταχτητικού και εφήμερου πολιτισμού, πρέπει να έχεις αρκετή φαντασία για να καταλάβεις πώς ήταν, αλλά και πάλι είναι αρκετά εντυπωσιακή! Αυτό όμως που πραγματικά με εξέπληξε, είναι πως τα αγάλματα της, έχουν φοβερές ομοιότητες με τα κυκλαδίτικα αγαλματίδια.
Και αφού το ταξίδι στο Περού οδεύει προς το τέλος του, δύο λόγια και για τους ανθρώπους του. Η κοινωνία του Περού χωρίζεται σε σχεδόν δύο ίσα μέρη, τους ιθαγενείς και αυτούς που ήρθαν από το φεγγάρι. Και αυτός είναι ένας διαχωρισμός που έχει εφαρμογή και στις κοινωνικές τάξεις. Η αστική τάξη λοιπόν, αποτελείται από λευκούς και από μιγάδες. Οι πιο πλούσιοι, όπως παντού άλλωστε κατέχουν ιστορικά τις υψηλές θέσεις στην πολιτική, στην οικονομία και στην διοίκηση, ενώ η μεσαία τάξη αποτελείται από δημόσιους υπάλληλους, ταμίες και δασκάλους.
Το άλλο μισό της χώρας αποτελείται από ιθαγενείς που μιλάνε τη δική τους διάλεκτο, τα Quechua. Ζουν στα υψίπεδα των Άνδεων, δουλεύοντας ως αγρότες ή εργάτες. Η ζωή γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι αρκετά δύσκολη, το 54% άλλωστε των Περουβιανών ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας! Μέχρι το 1960 ο μισός πληθυσμός ζούσε στην ύπαιθρο και γύρω στο 1980 κάποιοι κατάφεραν να πάνε στις πόλεις, στις οποίες είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν κοινωνικές διακρίσεις από την άρχουσα λευκή τάξη. Η ζωή εκεί δεν είναι καλύτερη, καθώς οι πιο πολλοί από αυτούς ζουν σε παραγκουπόλεις στα περίχωρα των μεγάλων πόλεων και κυρίως της Λίμας χωρίς πολλές φορές ηλεκτρικό, ύδρευση και επαρκή αποχέτευση.
Και ρωτώ, τι περιμένουν...Ως τότε οι 10 πιο πλούσιοι θα κατέχουν το 37% του συνολικού εισοδήματος της χώρας? Μεγαλώσαμε ξέροντας, ότι έτσι έχουν τα πράγματα και ότι δεν αλλάζουν...Είναι αυτό αλήθεια;;
14 Νοεμβρίου Trujillo
Μετά από ένα 10ωρο ταξίδι με λεωφορείο, το δεύτερο σε δύο μέρες, έφτασα στην πολύχρωμη πόλη του Trujillo. Ιδρύθηκε από τον Pizarro το 1534 και θεωρείται επαναστατική κοιτίδα, καθώς το 1820 ήταν η πρώτη Περουβιανή πόλη που ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία. Η παράδοση συνεχίστηκε και στον 20ο αιώνα, καθώς αποτέλεσε πόλο έλξης συγγραφέων και ποιητών, ένας εξ' αυτών ήταν και ο Cexar Vallejo, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του Περού. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει μελοποιήσει ένα ποίημα του.Το παραθέτω λοιπόν http://www.youtube.com/watch?v=fvCzVy2EoTA .
Από το Trujillo ήθελα να πάω στο μικρό ψαροχώρι Huanchaco και για πρώτη φορά μπήκα στα παμπάλαια λεωφορειάκια που χρησιμοποιούν και οι ντόπιοι! Τα combis είναι γεμάτα με κόσμο και κάνουν ακαθόριστες στάσεις, καθώς ο εισπράκτορας που κρέμεται κυριολεκτικά από την πόρτα, σφυρίζοντας, λειτουργεί και σαν κράχτης! Όπου και να είσαι λοιπόν, έχεις πιθανότητες να σε πάρουν. Η μουσική είναι στην διαπασών και ο οδηγός πάει σαν τρελός! Όλο αυτό λοιπόν μόνο για 25 cents του ευρώ, όταν αυτή η διαδρομή με ταξί κάνει περίπου 5 ευρω! Στο γυρισμό βέβαια ακολούθησε άλλη διαδρομή και έκανα περίπου 1 ώρα βόλτα μέσα στην πόλη για να καταλάβω πού είμαι, αλλά και αυτό είχε την δικιά του αξία...
Το Huanchaco είναι ένα μικρό ψαροχώρι του Ειρηνικού, στο οποίο όμως οι ντόπιοι κατέχουν μια μέθοδο κατασκευής κανό από καλάμια, η οποία δεν έχει αλλάξει εδώ και 2.000 χρόνια. Στην ουσία κάθονται πάνω σε αυτά τα μακρόστενα κανό, με τα πόδια τους να εξέχουν από την κάθε πλευρά και για αυτό χαϊδευτικά αποκαλούνται μικρά άλογα! Βλέπεις δεκάδες από αυτά να στεγνώνουν στον ήλιο καρφωμένα στην άμμο της παραλίας.
Σήμερα δοκίμασα και Ceviche, το οποίο είναι ωμό ψάρι μαριναρισμένο σε χυμό λεμονιού! Είναι αρκετά καλό καθώς το λεμόνι διώχνει την γεύση του ψαριού!
Γενικά, οι Περουβιανοί ξεκινάνε την μέρα τους με ψωμί και καφέ ή τσάι, το μεσημεριανό είναι το κυρίως γεύμα της ημέρας και το βραδινό είναι πιο ελαφρύ. Η Περουβιανή κουζίνα λοιπόν αρχίζει και τελειώνει με την ταπεινή πατάτα. Εκατοντάδες τοπικές ποικιλίες μεταμορφώνονται σε ένα ακαθόριστο αριθμό πιάτων! Στις παραθαλάσσιες περιοχές, κυριαρχεί το ψάρι φτιαγμένο με δεκάδες τρόπους ενώ στις ορεινές, οι σούπες είναι πολύ δημοφιλείς. Κατά τα άλλα, ότι περίπου και στην Ελλάδα, κρέας και λαχανικά. Βέβαια ότι και να λέμε δεν έχουν γύρο...Και πόσο μου έχει λείψει μια πίτα από όλα, με πολύ τζατζίκι...
13 Νοεμβρίου Λίμα
Το ταξίδι προς την Λίμα ήταν το πιο τρομακτικό της ζωής μου...Και το πιο μεγάλο! Χα χα! Για περίπου 15 ώρες ακροβατούσαμε συνεχώς σε στροφές μέσα σε ατέλειωτα βουνά! Σε πολλά σημεία είχε ομίχλη και βροχή, αλλά ο οδηγός δεν πτοούνταν...Σε άλλα βέβαια είχε καταπληκτικά ουράνια τόξα...Είπα πάντως να μην αφήσω τον φόβο μου, να κυριαρχήσει, οπότε το έριξα στον ύπνο...Και ως δια μαγείας φτάσαμε ξανά εκεί που αρχίσαμε...Στην Λίμα!Σήμερα μας υποδέχτηκε ηλιόλουστη μέρα αν και ο κανόνας εδώ είναι η συννεφιά. Κάναμε βόλτα στο Miraflores, Μία παραθαλάσσια και πλούσια γειτονιά κάτι σαν την Γλυφάδα. Μια άλλη διαφορετική Λίμα δηλαδή.
Το πιο σημαντικό όμως νέο της ημέρας, είναι η επιστροφή του Χρίστου στην Ελλάδα η οποία οριοθετεί το ταξίδι. Τα περάσαμε όμορφα με τον Χριστάρα! Μάθαμε καλύτερα ο ένας τον άλλον! Για τις επόμενες όμως 25 μέρες συνεχίζω μόνο μου...Θαρρώ ότι αυτό θα διευρύνει τον εσωτερικό διάλογο και θα οξύνει τις αισθήσεις.
Η μοναξιά εξ' άλλου είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας. Μια μοναξιά όμως που δεν αποτελεί καταφύγιο δειλίας. Η επιλεγμένη μοναχικότητα και όχι η εξαναγκαστική. Ένας ελεύθερα μόνος άνθρωπος, μπορεί να καταλάβει τον άλλο, γιατί δεν τον φοβάται, δεν εξαρτάται από αυτόν, δεν τον χρησιμοποιεί, δεν τον απομυζά για να πάρει ζωντανούς χυμούς...
12 Νοεμβρίου Cusco-Lima
Οι πολιτισμοί του αρχαίου Περού είναι μερικοί από τους πιο παλιούς στη Γη. Μέχρι την σχετικά καθυστερημένη άφιξη των Ισπανών το 1532, οι Ίνκας και οι προηγούμενοι από αυτούς πολιτισμοί, είχαν ένα μοναδικό τρόπο ζωής που δεν περιλάμβανε την γραφή, και την χρήση του τροχού.Οι Ίνκας ήταν σχετικά νέοι, όταν κατέφθασαν οι Ισπανοί καθώς η αυτοκρατορία τους άρχισε να επεκτείνεται μετά το 1.400 μ.Χ.
Πριν από αυτό ήταν μονάχα μια από τις φυλές γύρω από το Cusco. Μια σειρά όμως ικανών αυτοκρατόρων, τους οδήγησε στην ραγδαία εξάπλωσή τους.
Αυτή η ραγδαία εξάπλωση αποδίδεται σε έναν άντρα, τον Pachacutes ο οποίος πρέπει να θεωρείται ισάξιος του Ναπολέοντα και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, καθώς στις κατακτήσεις του συμπεριλαμβάνονται η Βολιβία, το Εκουαδόρ και όλη η οροσειρά των Άνδεων από την Κολομβία μέχρι την Χιλή.
Όσον αφορά την θρησκεία τους, ο Inti ο Θεός του Ήλιου ήταν συνυφασμένος με τον αυτοκράτορα. Πολύ σημαντική ήταν επίσης η λατρεία του φεγγαριού, την οποία τελούσαν ιέρειες. Ήταν τόσο μυστηριώδεις αυτές οι τελετές, που ακόμα και ο αυτοκράτορας είχε άγνοια σχετικά με το ποια ακριβώς ήταν η διαδικασία. Το καλαμπόκι, ο βασικός τροφοδότης της αυτοκρατορίας, χρησιμοποιούνταν επίσης σε θρησκευτικές τελετές. Η πολύ σπάνια ανθρώπινη θρησκεία, γινόταν σε περιπτώσεις όπως η χειροτόνηση του αυτοκράτορα αλλά και αυτό ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Σίγουρα γνωρίζουμε πολύ λιγότερα για τους Ίνκας, σε σχέση με άλλους πολιτισμούς, και αυτό γιατί δεν άφησαν αρχεία, αλλά σίγουρα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς και λαμπερούς πολιτισμούς που έχουν υπάρξει.
Το πρωί πίναμε τον καφέ μας σε ένα από τα μπαλκόνια του καφέ της Plaza de Armas και ήμασταν μάρτυρες ενός πολύ αστείου περιστατικού. Η τροχαία σταματούσε διερχόμενους οδηγούς που είχανε κουρτινάκια κρεμασμένα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και τους έβαζε να βγουν έξω και να πάνε να τα πετάξουν στον κάδο! Αυτοί κοντοστεκόντουσαν αμήχανα και δεν ξέραν τι να κάνουν. Είχε πολύ πλάκα γιατί το σκηνικό επαναλήφθηκε αρκετές φορές.
Όσο για το ταξίδι, σήμερα ξαναπήγαμε εκεί που αρχίσαμε, στην Λίμα. Για να γίνει όμως αυτό απαιτούνται 20 ώρες με το λεωφορείο και αρκετή υπομονή...
11 Νοεμβρίου Cusco
Τι νύχτα και η χθεσινή! Γυρίσαμε από το Mchu Picchu το απόγευμα αλλά έπρεπε να περιμένουμε στο Aguas Caliente για σχεδόν έξι ώρες, μέχρι να πάρουμε το βραδινό τρένο. Έβρεχε κιόλας, οπότε για κάποιες ώρες καθόμασταν σε κάτι σκαλάκια και τραγουδάγαμε Ελληνικά στους διερχόμενους Περουβιανούς. Η διαδρομή με το τρένο ήταν περίπου 1:30 ώρα, και έτσι στις 12 το βράδυ αποβιβαστήκαμε σε ένα μικρό χωριό, στο οποίο υποτίθεται ότι κάποιος θα μας περίμενε να μας πάει στο Cusco! Μάταια ψάχναμε ανάμεσα στον κόσμο, έτσι και εμείς, μπήκαμε μαζί με αρκετούς Περουβιανούς σε ένα βανάκι. Κατά την διάρκεια της διαδρομής, στην προσπάθεια να κοιμηθώ συνειδητοποίησα ότι έχω χάσει τα γυαλιά μου. Ευτυχώς μια κοπέλα ήξερε αγγλικά και της εξήγησα τι είχε γίνει, οπότε μίλησε στον οδηγό, το βανάκι σταμάτησε και τελικά τα βρήκα! Φτάσαμε στο Cusco στις 2 το βράδυ, έτσι, έμοιαζε επικίνδυνα άδειο. Γρήγορο περπάτημα ως το ξενοδοχείο, στο οποίο μας υποδέχτηκε μια κυρία η οποία δεν μίλαγε Αγγλικά και μας είπε ότι ήταν γεμάτο! Ευτυχώς με τα πολλά καταφέραμε να συνεννοηθούμε και να βρούμε την κράτηση μας! Έτσι, όταν κουρασμένος ξάπλωσα στο κρεβάτι, μου φαινόταν απίστευτο ότι αυτή η Μαραθώνια μέρα είχε φτάσει στο τέλος της!Σήμερα στο Cusco θα ξεκουραστούμε, κάτι το οποίο έχουμε πραγματικά ανάγκη, μετά από 15 μέρες συνεχούς δρόμου...
Το πιο αξιοσημείωτο είναι όμως, ότι δοκίμασα chicha μια ντόπια μπύρα η οποία είναι πολύ δημοφιλής εδώ! Μέχρι εδώ όλα καλά...Αυτό όμως που έχει πραγματικά ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που παρασκευάζεται...Η διαδικασία η οποία δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες έχει ως εξής:
Κάποιος μασάει και μετά φτύνει καλαμπόκι σε ένα σκεύος, το οποίο σφραγίζεται και αποθηκεύεται για αρκετές βδομάδες ώστε να γίνει η ζύμωση. Οπότε, η γεύση όταν την πίνεις δεν μπορεί εύκολα να περιγραφτεί...Είναι μάλλον πικρή και μοιάζει με κανέλλα...Σερβίρεται μέσα σε σακούλα και την πίνεις με καλαμάκι...Ναι το παραδέχομαι! Δεν ήπια πολύ...χα χα
10 Νοεμβρίου Machu Picchu
Με τρένο ήρθαμε στο Aguas Caliente το οποίο βρίσκεται στην βάση του Machu Picchu. Ήρθαμε νύχτα και δεν μπορούσαμε να δούμε γύρω, οπότε το πρωί ήταν μια μεγάλη έκπληξη! Είμαστε περιτριγυρισμένοι από πανύψηλα κάθετα βουνά γεμάτα με τροπική βλάστηση. Δεν είναι λοιπόν παράξενο πως το Machu Picchu ανακαλύφθηκε μόλις το 1911 και μάλιστα τυχαία! Πάντως από το πρωί είμαι πολύ χαρούμενος γιατί ένα από τα όνειρα μου εκπληρώθηκε! Το λέω και το ξαναλέω στον εαυτό μου για να το πιστέψω! Θα πατήσω στην ιερή πόλη των Ίνκας! Πρώτα βέβαια έχουμε μια κάθετη ανάβαση 2 χιλιομέτρων γιατί ως ταξιδιώτες που είμαστε είπαμε ότι δεν θα πάρουμε το λεωφορείο! Στην ανάβαση προσπάθησα λοιπόν να συναγωνιστώ κάποια παιδάκια που μας κοροϊδεύανε ότι αγκομαχούσαμε και μας λέγανε ότι αν θέλουμε μπορούν να μας κουβαλήσουν τις τσάντες! Απέτυχα παταγωδώς! Μεγαλώνω...χα χα!!!Το Mchu Picchu είναι πραγματικά συγκλονιστικό αλλά αυτό που πραγματικά σου κόβει την ανάσα είναι η τοποθεσία στην οποία βρίσκεται! Νιώθω ότι οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να το περιγράψω, οπότε αρκούμαι σε αυτά τα λίγα!! Η ενέργεια του μέρους πάντως είναι απίστευτη!
Οι Ίνκας βάζαν χρυσό στις σκεπές τους γιατί τους άρεσε όπως έλαμπε στον ήλιο! Ο κονκισταντόρ το έκλεψε για να το πάει στον Βασιλιά του...
9 Νοεμβρίου Sacred Valley
Η πορεία μας προς το Matchu Picchu ξεκίνησε από την ιερή κοιλάδα των Ίνκας. Νομίζω ότι θα γίνω γραφικός, αλλά πραγματικά κυρίως το σκηνικό, είναι συγκλονιστικό! Είναι μια καταπράσινη κοιλάδα ανάμεσα σε βουνά 5.000 μέτρων με αιώνιους παγετώνες, την οποία διαρρέει ο ποταμός Rio Urubamba. Στο διάβα μας αφήνουμε πίσω μας χωριά και ερείπια των Ίνκας, Η πρώτη μας στάση λοιπόν είναι το Pisac. 10 χιλιόμετρα πάνω από την πόλη, υπάρχει μια ακρόπολη. Τεράστιοι πέτρινοι ογκόλιθοι σχηματίζουν τείχη και από κάτω της, ξεκινάνε πεζούλες για καλλιέργεια. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε ένα υπερμεγέθες θέατρο!Επόμενη στάση μας, το Ollantaytambo με τα δρομάκια του και τα χωμάτινα σπίτια του. Περπατώντας λοιπόν στα στενά πέτρινα καλντερίμια του, με ρυάκια να τρέχουν δίπλα μου, ένιωθα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες! Κρυφοκοιτώντας από την πόρτα έβλεπες γυναίκες να πλέκουν στους αργαλειούς και λουλουδιαστές αυλές...Έκσταση...Έχει και αυτό μια ακρόπολη που πραγματικά σου δημιουργεί την απορία πώς την δημιουργήσανε...
Παρά ταύτα, αυτό που τριγυρίζει στο μυαλό μου είναι, πως τα ερείπια του πολιτισμού τους είναι η ίδια η άρνηση των ιδανικών τους...Αναρωτιέμαι, αν οι συνεχείς εναλλαγές πολιτισμών έχουν διδάξει τίποτα τους ανθρώπους. Αν δηλαδή τα ιδανικά και η σοφία των προηγούμενων, αποτελούν πυξίδα για τους επόμενους ή όχι. Μάθαμε τίποτα από τα επιτεύγματα και τις γνώσεις τους, από τους πολέμους και τις αποτυχίες τους;
Φυσικά υπάρχει πρόοδος αλλά πολλές φορές νιώθω, ότι η πορεία της ανθρωπότητας απεικονίζει την πιο παράλογη επιθυμία του ανθρώπου, την επιθυμία να ξεχάσει...Εκφράζω ίσως μια πεσιμιστική άποψη, αλλά θαρρώ ότι τα ίδια και τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται και έχουν ως πηγή τους την εγωκεντρική ανθρώπινη φύση...Η ανθρώπινη φύση λοιπόν, οχυρώνεται σε ιδεολογίες, θρησκείες και πολιτικές, αρνούμενη να αποδεχτεί το διαφορετικό. Κρίνει τα πάντα με την ασπρόμαυρη έννοια του σωστού και του λάθους, προϊόν της δυτικής φιλοσοφικής σκέψης, όταν η ίδια η ζωή είναι πολύχρωμη...Αν δεν κατανοήσουμε λοιπόν το παρελθόν μας για να αλλάξουμε το παρόν μας, πώς θα οδηγηθούμε στο μέλλον;
8 Νοεμβρίου Cusco
Το Cusco ήταν κάποτε το κέντρο της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Σήμερα λένε ότι είναι η πιο όμορφη πόλη της Λατινικής Αμερικής και σίγουρα μία από τις πιο όμορφες που έχω επισκεφτεί. Είναι πραγματικά απίστευτη. Χαμηλά διώροφα σπίτια, με σκεπές από κεραμίδια και περίτεχνα σκαλισμένες ξύλινες βεράντες. Λουλούδια στα παρτέρια και στους φανοστάτες. Μικροσκοπικά σοκάκια, που σε οδηγούν σε πλατείες και καθεδρικούς ναούς και συμπαγή τείχη των Ίνκας με τεράστιους πέτρινους ογκόλιθους. Σε κάθε γωνιά και καινούργια έκπληξη...Εν μέσω λοιπόν αυτού του περιβάλλοντος, έχω συνεχείς ενοράσεις για το τι πραγματικά έχει σημασία και τι όχι...Η σοφία του κόσμου λοιπόν μας διδάσκει, ότι μπορούμε να μεγαλουργήσουμε με μια πιο εσωτερική νοημοσύνη, μια ολιστική νοημοσύνη με την οποία μπορούμε να νιώσουμε την ένωση, να την νιώσουμε στην καρδιά μας. Πρέπει να υιοθετήσουμε την αρχαία σοφία πριν μπολιαστεί με ένοιες όπως, θρησκείες και έθνη, πριν το καταστρεπτικό πολιτισμό μας. Όταν λοιπόν κατανοήσεις την ένωση με τον κόσμο, δεν χρειάζεσαι τιμωρίες οποιουδήποτε βαθμού, γιατί ακριβώς αυτό σε διδάσκει, πώς να λειτουργήσεις σωστά...
Νιώθω ότι υπάρχει μια άρνηση λοιπόν που δεν έχει τίποτα το κοινό με την παραίτηση...Τι σημαίνουν τελικά οι λέξεις μέλλον, καλύτερη ζωή, αποκατάσταση; Αν αρνούμαι πεισματικά όλα τα "αργότερα" του κόσμου, είναι γιατί δεν θέλω να στερηθώ τον τωρινό πλούτο μου...Στο εδώ και τώρα λοιπόν...
7 Νοεμβρίου Puno-Cusco
Σύμφωνα με τους Ίνκας, η κόκα ήταν η κόρη της Pachamama, της μητέρας Γης δηλαδή. Οι ντόπιοι μασούν τα φύλλα της ή τα πίνουν σαν τσάι για να ελαττώσουν ή ακόμα και να εξαφανίσουν τα αισθήματα της πείνας, της δίψας, της κούρασης και των επιπτώσεων του υψόμετρου. Τα χρησιμοποιούν για να γιατρέψουν τα σπασμένα κόκαλα και να τονώσουν την καρδιά.Η σχέση λοιπόν των ανθρώπων των Άνδεων με το περιβάλλον τους, ενισχύεται μέσα από τα ιερά φύλλα. Η χρήση της είναι συνυφασμένη με την κουλτούρα τους και την επαφή τους με τους Θεούς τους και τους εαυτούς τους. Στις κηδείες τοποθετούν φύλλα στο στόμα του νεκρού, κάτι το οποίο κάνουν και οι συμμετέχοντες στην τελετουργία. Αυτό τους δίνει την ελπίδα, ότι μέσω των φύλλων υπάρχει ένωση ζωντανών και νεκρών, το μόνο πράγμα που μπορούν να μοιραστούν.
Τι κατάλαβε ο λευκός από όλα αυτά;
Απομόνωσε κάποια αλκαλοειδή τα οποία υπάρχουν σε μόνο 3 από τα 200 είδη της κόκας και δημιούργησε την κοκαΐνη, άλλον ένα δηλαδή τεχνητό τρόπο να αισθάνεται ζωντανός.
Και ο Θεός των Άνδεων είπε...Φύλαγε με αγάπη τα φύλλα και όταν νιώθεις πόνο στην καρδιά, πείνα στις σάρκες σου και σκοτάδι στο μυαλό σου, φέρτα στο στόμα σου και θα βρεις...αγάπη για τον πόνο σου, απαντήσεις στις ερωτήσεις σου, τροφή για το σώμα σου και φως για το μυαλό σου! Αλλά αν ο κονκισταντόρ, αυτός που αναζητεί χρυσό, αγγίξει τα ιερά φύλλα, θα βρει μόνο δηλητήριο για το σώμα του και τρέλα για το μυαλό του...
Σήμερα ταξιδέψαμε από το Puno προς το Cusco! Το σκηνικό στο δρόμο άλλαξε δραματικά και από κίτρινους λόφους, εμφανιστήκανε καταπράσινες κοιλάδες με χωράφια! Οι ντόπιοι παίζανε ποδόσφαιρο σε αυτοσχέδια και μη γήπεδα και έπλεναν τα ρούχα τους στα ποτάμια! Τα σπίτια επίσης είναι διαφορετικά με τούβλα από χώμα και κεραμίδια στις σκεπές!
Θα περάσουμε τις επόμενες μέρες στην ιερή κοιλάδα των Ίνκας!!!
6 Νοεμβρίου Taquile island-Puno
Και εκεί που πηγαίναμε από τα Amandarni στα Taquile το σαπιοκάραβο μας, χάλασε! Και έτσι, οι δυο μικροί φίλοι μείνανε για πάνω από 30 λεπτά σε ένα ακυβέρνητο καραβάκι, και το πιο ωραίο από όλα, ήταν ότι είχε και κύμα! Ένα άλλο καραβάκι ήρθε και μας ρυμούλκησε, αλλά όπως και να είναι, ήταν μια εμπειρία αρκετά καταπονητική για το σώμα μας που ήταν ήδη καταπονημένο από το υψόμετρο. Η λίμνη άλλωστε, είναι στα 4.000 μέτρα!Πάντως, η επίσκεψη σε αυτά τα νησάκια που ζουν στον δικό τους τόπο και χρόνο, ήταν πολύ σημαντική, καθώς ήρθαμε σε επαφή με έναν τελείως διαφορετικό κόσμο! Πραγματικά δεν μπορούμε να πιστέψουμε, το τι βιώνουμε εδώ! Όλα είναι τόσο διαφορετικά, τόσο ξένα από αυτά που έχουμε συνηθίσει...
Οι ντόπιοι φοράνε τα παραδοσιακά τους ρούχα, τα οποία διαφέρουν το ένα από το άλλο καθώς υποδηλώνουν την οικογενειακή σου κατάσταση. 'Απαξ και παντρευτείς δεν υπάρχει γυρισμός, καθώς το διαζύγιο είναι αδιανόητο. Μόνο αν ο σύντροφός σου αποβιώσει, έχεις το δικαίωμα να ξαναφορέσεις τα ρούχα του ελεύθερου. Επίσης, αν είσαι ελεύθερος και πας σε μια εκδήλωση ο τρόπος που φοράς το καπέλο σου, αριστερά ή δεξιά, υποδηλώνει ότι ήρθες για να βρεις σύντροφο ή όχι. Πολύ βολικό θαρρώ...
Όσο για το Puno, όντας η πρωτεύουσα του φολκλόρ του Περού και εν μέσω μιας γιορταστικής περιόδου, είναι μια πολύ- πολύ ζωντανή πόλη! Το βράδυ στο κεντρικό πεζόδρομο υπάρχουν παρελάσεις με μουσική και παραδοσιακά κουστούμια με έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα!
Αύριο φεύγουμε για το Cusco και την ιερά κοιλάδα των Ίνκας...Έναν από τους πιο σημαντικούς λόγους που ήρθα ως εδώ...
5 Νοεμβρίου Uros και Amandani island
Πλέουμε σε μια μικρή βαρκούλα στην Λίμνη Τιτικάκα η οποία μοιάζει με θάλασσα...Νιώθω λες και ταξιδεύω στα Ελληνικά νησιά και σκέφτομαι, πως κάπως έτσι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε και τη ζωή! Να κοιτάμε δηλαδή τον ορίζοντα από την κουπαστή σαν περίεργοι ναύτες, προσδοκώντας την επόμενη περιπέτεια...Ναι, το ξέρω, πως αν κυνηγάς μια διευθυντική θέση στο Δημόσιο, αύριο μπορεί να μην βάλεις πλώρη για τη γη του Πυρός, τίποτα όμως δεν σου εξασφαλίζει ότι δεν θα είσαι στο πυρ της κολάσεως...Βίρα λοιπόν, και αέρας στα πανιά μας...Είναι κάποιες φορές απίστευτο το τι οι άνθρωποι θεωρούν σπίτι τους! Εδώ λοιπόν σπίτι νοούνται ρίζες που επιπλέουν στην λίμνη, στρωμένες με καλάμια και σταθερές μέσω πασσάλων! Και να βαρεθείς, απλά παίρνεις ένα πριόνι, κόβεις το κομμάτι που είναι πάνω η καλύβα σου και ίσως αύριο να βρεθείς στην γειτονική Βολιβία!
Μετά το Uros τραβήξαμε για τα νησάκια Amandani τα οποία βρίσκονται τρεις ώρες από το Puno. Εκεί μας περίμενε μια ντόπια οικογένεια, στης οποίας το σπίτι κοιμηθήκαμε.! Δεν έχουν τρεχούμενο νερό και ρεύμα και αυτό μόνο για λίγο κατά την διάρκεια της μέρας μάλιστα προερχόμενο από φωτοβολταϊκά! Μαγειρεύουν σε γκάζι και σε ξυλόφουρνο και γενικά οι συνθήκες που ζουν είναι λίγο σοκαριστικές! Ασχολούνται κατά βάση με την γεωργία και την αλιεία και τελευταία με τον τουρισμό. Πάντως έχεις την αίσθηση, ότι βρίσκεσαι σε έναν απομονωμένο παράδεισο και αυτό σου δημιουργεί μια φοβερή ηρεμία.
Το βράδυ διοργανώθηκε ένα πάρτι προς τιμή μας, το οποίο αν και τουριστικό είχε την πλάκα του, καθότι φορέσαμε τις παραδοσιακές του στολές και χορεύαμε με τους ντόπιους. Ο βραδινός ουρανός είχε άπειρα αστέρια και αστραπές φώτιζαν τον ορίζοντα...Απλά φοβερά...
φωτογραφίες
4 Νοεμβρίου Arequipa-Puno
Σε όλα τα μέχρι τώρα ταξίδια μου, στις λεγόμενες "υπανάπτυκτες" χώρες συνεχίζει να με εντυπωσιάζει το γεγονός, ότι συναντώ τόσο χαρούμενους και ανέμελους ανθρώπους. Μπορεί να έχει να κάνει και με την δική μου διάθεση, αλλά πραγματικά η ενέργεια που μου βγάζουν, νομίζω ότι δεν σφάλει. Στα μάτια ενός δυτικού, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα. Ζουν μέσα στην στέρηση...Αλλά τι είναι η στέρηση τελικά; Έχουν ένα πιάτο φαΐ και μια στέγη για να βάλουν από κάτω το κεφάλι τους για να προστατευθούν από την βροχή και το κρύο. Χαίρονται τον ήλιο και το νερό, τα βουνά και τις πεδιάδες τους και δεν ζουν μέσα σε κοινωνίες που ανθίζει το τσιμέντο. Ο αντίλογος στον εαυτό μου είναι, ότι ίσως δεν φτάνουν μόνο αυτά. Ίσως απλά να αναλύω την πραγματικότητα από μια ρομαντική σκοπιά. Όμως ρωτώ, πότε πραγματικά ένας άνθρωπος είναι πλούσιος; Τι σημαίνει φτώχεια; Εμείς που έχουμε άραγε τόσα, είμαστε πλούσιοι; Ή συνεχώς είμαστε στο κυνήγι ψεύτικων αναγκών, που στην τελική, μας έχουν επιβληθεί, ώστε να αποτελούμε το καύσιμο στην μηχανή του συστήματος; Και ξαναρωτώ, μήπως καταντήσαμε δούλοι όλων αυτών των "αναγκών". Η λέξη παρακαλώ μέσα σε εισαγωγικά!Όπως και να έχει, θαρρώ ότι ελεύθερη είναι ακόμα μια ελεύθερη ζωή. Αληθινά "όποιος κατέχει λίγα, κατέχεται εξίσου λίγο". Ευλογημένη η μικρή φτώχεια λοιπόν...
Όσο για το ταξίδι, αυτό συνεχίζεται...Σήμερα φτάσαμε στην λίμνη Titikaka η οποία βρίσκεται στα 4.000 μέτρα υψόμετρο και είναι η μεγαλύτερη της Λατινικής Αμερικής, και για τις επόμενες δύο μέρες θα επισκεφτούμε τα νησάκια της και θα φιλοξενηθούμε από ντόπιους στο σπίτι τους...
3 Νοεμβρίου Canyon de Colca
Η Περουβιανή κοινωνία είναι γεμάτη αντιθέσεις και αυτό παρουσιάζεται ανάγλυφα στα απομονωμένα χωριά της επαρχίας. Εδώ οι κάτοικοι ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε σχέση με τις πόλεις! Οι δρόμοι είναι χωμάτινοι και τα σπίτια φτωχικά και μικρά. Τα πιο μεγάλα χωριά έχουν υποτυπώδεις υπηρεσίες, όπως νοσοκομεία και σχολεία, αλλά και αυτά σε βασικό επίπεδο! Στο σχολείο υπάρχουν από 4 μέχρι 15 παιδιά, κάποια από τα οποία περπατάν και 2 ώρες για να φτάσουν εκεί. Δεν έχουν παντού ρεύμα, αλλά είδαμε κατοίκους να κρατάνε κινητά τηλέφωνα! Σε κάθε χωριό υπάρχει και μια εκκλησία, καθώς πάνω από το 90% είναι καθολικοί αλλά νομίζω, η θρησκεία τους είναι μια μίξη με αυτή των Ίνκας, καθώς πολλά έθιμα έχουν την βάση τους και στα δύο.
Σε ένα από αυτά τα χωριουδάκια μια παρέα από παιδιά κατευθυνόταν προς το μέρος μου και θέλαν να τα βγάλω φωτογραφία. Τα βγάζω, και μετά μου ζήταγαν λεφτά. Βγάζω μια από τις τσέπες μου και τους δείχνω ότι δεν έχω τίποτα, και τότε ένα από αυτά ψάχνει και τις άλλες για να είναι βέβαιο ότι όντως δεν έχω! Χα χα! Πάντως δεν σε αφήνουν όλοι οι ντόπιοι να τους φωτογραφίσεις, καθώς πιστεύουν ότι θα τους ρουφήξεις την ψυχή. Είναι όμως χαμογελαστοί και χαρούμενοι και νιώθεις άνετα μαζί τους.
Το πρωί κάναμε μια αρκετά απαιτητική ανάβαση και μετά από 20 χιλιόμετρα και περίπου 10 ώρες η πεζοπορία τελείωσε! Μετά από αυτό επισκεφτήκαμε και θερμές πηγές για κολύμπι και χαλάρωση και πάλι στο λεωφορείο με κατεύθυνση προς Arequipa.
Αντιμετωπίζω μια δυσκολία στο να αποτυπώσω όλα αυτά που βιώνω, καθώς τα ερεθίσματα είναι τόσα πολλά αλλά προσπαθώ!
2 Νοεμβρίου Canyon de Colca
Τι μέρα!! Είναι θαρρώ η πρώτη φορά που είδαμε το πραγματικό Περού!Ξεκινήσαμε στις 3 η ώρα το πρωί από την Arequipa με κατεύθυνση το Canyon de Colca το οποίο είναι σε υψόμετρο 4.000 μέτρων. Η διαδρομή περνούσε μέσα από στέπες με λάμα και φλαμίνγκο και τα χωριά που διασχίζαμε ξέφευγαν, από αυτά που είχαμε δει μέχρι τώρα. Πλίθινα σπίτια με τσίγκινες σκεπές και εξωτερικά μπάνια και πραγματικά πνιγμένα μέσα στην σκόνη. Οι κάτοικοι φορούσαν τις παραδοσιακές ενδυμασίες, πολύχρωμες και όμορφες!
Η πεζοπορία μας ξεκίνησε στην κορυφή του φαραγγιού και το σκηνικό ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό, καθώς πρόκειται για το δεύτερο πιο βαθύ φαράγγι του κόσμου, το οποίο περιτριγυρίζεται από βουνά 6.000 μέτρων και το διασχίζει ένας ποταμός, ο οποίος δημιουργεί εύφορες κοιλάδες στις πλαγιές του. Οι ντόπιοι χρησιμοποιώντας πεζούλες καλλιεργούν τα πάντα, από φρούτα που δεν έχω ξανακούσει τ' όνομα τους, μέχρι πατάτες, κρεμμύδια και ελιές. Το πρώτο μέρος της πεζοπορίας, ήταν μια κατάβαση 1 χιλιομέτρου σε ύψος, με κατεύθυνση την βάση του φαραγγιού. Μόλις περάσαμε στην άλλη πλευρά, το σκηνικό άλλαξε και από την σκόνη περάσαμε σε μια καταπράσινη κοιλάδα με διάσπαρτα μικρά χωριουδάκια, τα οποία διασχίζαμε, για να φτάσουμε στο τέλος της πρώτης μέρας! Ένοιωθα μια φοβερή ψυχική ανάταση περπατώντας ανάμεσα στους ντόπιους, βιώνοντας έστω και επιδερμικά την καθημερινότητα τους. Με μοναδική πρόσβαση το μονοπάτι, θα τα χαρακτήριζες μάλλον πρωτόγονα, παραταύτα είχανε ρεύμα και ευτυχώς Coca Cola!
Ο οδηγός μας ήταν φοβερό παιδί, και μας μετέδωσε κάποια από την τοπική γνώση! Εδώ, σχεδόν όλα τα φυτά χρησιμοποιούνται! Από το φαγητό και την παρασκευή φαρμάκων μέχρι την κατασκευή φυσικών βαφών και κραγιόν! Σ' ένα είδος κάκτου λοιπόν, υπάρχει ένα είδος παράσιτου, που άμα το ζουμπίξεις βγάζει αρκετό κόκκινο αίμα με το οποίο ο Pablo, μας έβαψε στα χρώματα του πολέμου. Καθώς περνάγαμε μια γέφυρα, η οποία έμοιαζε ετοιμόρροπη, μας είπε να πιαστούμε τρενάκι και να αρχίσουμε να χοροπηδάμε! Ήταν απίστευτο, καθώς η γέφυρα πήγαινε πέρα-δώθε στα όρια του συντονισμού!
Μετά από 6 ώρες πεζοπορίας καταλήξαμε σε μια πραγματική όαση με πισίνες και φοινικόδεντρα! Ναι το ξέρω, όλα αυτά είναι τουλάχιστον υπερρεαλιστικά! Φάγαμε και κοιμηθήκαμε στο σπιτάκι μας, φτιαγμένο με καλάμια και φυσικά χωρίς ρεύμα...
1 Νοεμβρίου Arequipa
Σαν συνέχεια του χθεσινού μου σχόλιου, θα αναφερθώ σε κάτι που στην Ελλάδα φτάσαμε να ονομάζουμε ανακατάληψη των ελεύθερων χώρων, χώρων που στην τελική, σαν αναφαίρετο δικαίωμα μας, μας ανήκουν. Εδώ, σε αντίθεση λοιπόν με εμάς, βλέπεις δεκάδες ανθρώπους στους δρόμους και κυρίως παιδιά, τόσα πολλά που νομίζεις, πως αυτή η κοινωνία αποτελείται μόνο από αυτά. Χθες γιόρταζαν το Αμερικάνικο Haloween, άλλο φοβερό και αυτό, κάτι σαν τις δικές μας αποκριές και έτσι δεκάδες από αυτά, μασκαρεμένα και κρατώντας καλαθάκια γυρνούσαν στον δρόμο ζητώντας γλυκά. Στην Ελλάδα δεν λένε πλέον ούτε τα κάλαντα, αλλά τι να περιμένεις από μια κοινωνία που δολοφονεί την παιδική ηλικία για να παρατείνει τα γηρατειά.Μετά από 12 ώρες διαδρομή, κατά την οποία το λεωφορείο έμοιαζε μέσα στις συνεχόμενες στροφές να ακροβατεί 100 μέτρα πάνω από την θάλασσα, φτάσαμε στην Arequipa. Χτισμένη στα 2.350 μέτρα και μεταβατικός σταθμός για να συνηθίσεις το υψόμετρο του Cousco και της Titikaka, η επονομαζόμενη και "λευκή πόλη" λόγω του ηφαιστειακού πετρώματος που χρησιμοποιούν για το χτίσιμο των σπιτιών, είναι σίγουρα η πιο όμορφη από αυτές που έχουμε επισκεφτεί ως τώρα...Τα κτίρια της, είναι αποικιακού ρυθμού και αρκετά προσεγμένα, οι δρόμοι στρωμένοι με πέτρα και κάθε στενό σε οδηγεί και σε άλλη μία έκπληξη. Στην Plaza de Armas ο Καθεδρικός ναός είναι από τους πιο όμορφους που έχουμε συναντήσει και ο μοναδικός στο Περού, που το μήκος του καταλαμβάνει όλη την μία πλευρά της πλατείας. Το πιο διάσημο αξιοθέατο της πόλης, είναι το Monasterio de Santa Catalina, το οποίο καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και περιτριγυρίζεται από ψηλά τείχη. Νιώθεις, σαν να γυρίζεις πίσω στον χρόνο, περπατώντας στα στενά σοκάκια του, που οδηγούν σε μικρές πλατείες, κρυφές σκάλες και όμορφες αυλές. Είναι σίγουρα ο παράδεισος των φωτογράφων. Η Arequipa είναι επίσης η πρώτη πόλη, που συναντάμε ανθρώπους ντυμένους με τα παραδοσικά ρούχα του Περού, με τα χαρακτηριστικά καπέλα των γυναικών και τα μωρά κρεμασμένα στην πλάτη να ξεχωρίζουν.
Αύριο έχουμε ξύπνημα στις 3 την νύχτα καθώς, για τις επόμενες 2 μέρες φεύγουμε για trekking στο Canyon de Colca, το οποίο είναι το δεύτερο μεγαλύτερο φαράγγι του κόσμου, δύο φορές πιο μεγάλο από το Grand Canyon...
31-10-2010 Ica-Arekipa
Χθες το βράδυ, το ξενοδοχείο που μέναμε μετατράπηκε σε club και δεκάδες νέοι Περουβιανοί χορεύανε, όχι latin, αλλά υπό τους ρυθμούς της lady Gaga. Ορμώμενος από αυτό θα προσπαθήσω να κάνω ένα σχόλιο, πάνω στην σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία του θεάματος, η οποία μέσω της κατακτητικής συμπεριφοράς του λευκού "πολιτισμένου" ανθρώπου έχει αποκτήσει οικουμενικό χαρακτήρα.Είναι απίστευτο, το πόσο γρήγορα, διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμοί προσαρμόστηκαν και προσαρμόζονται στις επιταγές αυτές, που το σύστημα, έστω και αν σαν έννοια είναι γενική και ασαφής, προάγει. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, από το Περού μέχρι το Μαρόκο και από την Ελλάδα μέχρι την Κούβα, μαθαίνουν να ζουν, να ντύνονται, να χορεύουν με πανομοιότυπο τρόπο, έχοντας επικεντρώσει την ύπαρξή τους, γύρω από την μαγική λέξη "κατανάλωση".
Η κουλτούρα του σύγχρονου ανθρώπου έχει απολέσει οτιδήποτε το αληθινό για χάρη ψεύτικων αναγκών και ματαιόδοξων επιδιώξεων. Ηλεκτρικά ανοιχτήρια, φριτέζες και αυτοκίνητα, ταξίδια και συναισθήματα και δυστυχώς μέσα στα πλαίσια αυτά και ανθρώπινες σχέσεις, συνθέτουν αυτό το pazl.
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθημάτων, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...Τι να πεις...Λίγα χρόνια πριν, σε ένα κατάστημα της adidas στην Κούβα, οι Κουβανοί κάναν ουρές απλά για να δουν και όχι να αγοράσουν τα παπούτσια, καθώς φυσικά δεν μπορούν. Είμαι σίγουρος, ότι και για αυτούς, έναν από τους πιο χαρούμενους και ανέμελους λαούς, νησίδα στον Ωκεανό της παγκοσμιοποίησης, το μέλλον προβλέπεται ζοφερό. Η φράση "καταναλώνω - άρα υπάρχω" σε όλες τις βαθμίδες της, μεταφορικές ή μη, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ! Είναι σημαντικό θαρρώ λοιπόν, να φιλτράρουμε όλα τα σύγχρονα κοινωνικά πρότυπα, μήπως και καταφέρουμε να ανπνεύσουμε λιγάκι...
Πάνω ακριβώς στο πλαίσιο είναι και το σχόλιο για την σημερινή μέρα...Καθόμασταν σε ένα αμμόλοφο παρακολουθώντας όλους αυτούς τους "φτωχούς" ανθρώπους να γελάνε, να κολυμπάν, να τρέχουν...Δεν ξέρω, αλλά δεν το συναντώ συχνά στις δικές μας κοινωνίες...
Το βραδάκι μας περιμένει η 12ωρη διαδρομή με το λεωφορείο για την Arekipa.
Η επόμενη ανταπόκριση από εκεί...
30-10-2010 - 4η μέρα - Paracas-Islas Ballestas-Huacachina
Τί μέρα;Το πρωί πλέαμε με ταχύπλοο στον Eιρηνικό, και το απόγευμα τρέχαμε με 110 χιλιόμετρα με buggie στους αμμόλοφους πάνω από την Huacachina!
Τα Islas Ballestas θεωρούνται τα Γκαλαπάγκος των φτωχών και σίγουρα το θέαμα είναι εντυπωσιακό!
2-3 βραχώδη νησάκια με αρκετές σπηλιές, τα οποία αποτελούν τον παράδεισο των φυσιοδιφών...Σμήνη πουλιών πετούσαν σε διάταξη και χιλιάδες άλλα πουλιά εξαφάνιζαν τους λόφους που καθόντουσαν, θαλάσσια λιοντάρια λιαζόντουσαν νωχελικά στον ήλιο και πιγκουίνοι ντυμένοι με την επίσημη στολή τους, χλεύαζαν τους υπόλοιπους για την ακαταστασία τους...Ειδικά οι κουτσουλιές των πουλιών ήταν το κάτι άλλο! Σε κάποια σημεία είχαν ύψος 50 μέτρα...Πώς μπορεί λοιπόν ένας κύριος με το καλό κουστούμι του, να κυκλοφορεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον...
Στον γυρισμό σταθήκαμε και παρατηρήσαμε και ένα ιερογλυφικό σε μια πλευρά ενός λόφου, του οποίου η προέλευση, αλλά και ο σκοπός κατασκευής του αποτελεί μυστήριο, καθώς έχει ύψος 150 μέτρα και πλάτος 50. Ίσως, είναι μήνυμα προς τα πράσινα ανθρωπάκια ή μπορεί άλλος ένας τρόπος έκφρασης της ματαιόδοξης φύσης του ανθρώπου...
Μετά από μία σύντομη διαδρομή φτάσαμε στην Huacachina, η οποία είναι μια όαση. Tην περιτριγυρίζουν τεράστιοι αμμόλοφοι και στο κέντρο της έχει μια μικρή λιμνούλα. Στο παρελθόν αποτελούσε το αγαπημένο σημείο της Περουβιανής ελίτ και σίγουρα το αναπολεί, καθώς τώρα πια έχει μετατραπεί σε μια παιδική χαρά για τουρίστες, αλλά όπως και νάνε, το θέαμα είναι εντυπωσιακό!
Οπότε το απόγευμα επιβιβαστήκαmε σε κάτι ανοιχτά τζιπάκια και ξεκινήσαμε για τους αμμόλοφους που απλωνόντουσαν στην γύρω περιοχή! Πολύ αδρεναλίνη...Ήταν, λες και ήσουν στο λούνα-παρκ μόνο, που δεν ήσουν δεμένος...Ο οδηγός μας, ήταν τρελός και πραγματικά το έζησα φοβερά...Σε κάποια στιγμή μας δώσανε σανίδες και καναμε sandboarding! Άρχισε από μικρούς αμμόλοφους και λίγο ξενέρωτα, αλλά κατέληξε super, καθώς κατεβήκαμε έναν αμμόλοφο, περίπου 100 μέτρων και αρκετά γρήγορα...Φοβερή αίσθηση της ταχύτητας...Αδρεναλίνη...
Το ηλιοβασίλεμα έδωσε ένα κόκκινο χρώμα στους αμμόλοφους που φαινόντουσαν να μη τελειώνουν και ήταν το επιστέγασμα μιας φοβερής μέρας...
Μετά από αυτό, δεν ξέρω τί άλλα φοβερά μένουν να δω εδώ...
Paracas-Pisco 29 Οκτωβρίου 2010
Ο δρόμος, ο δρόμος εκτός από το όμορφο, σου προσφέρει το τυχαίο και το αναπάντεχο...Κάπως έτσι νιώθω και για την διαδρομή Λίμα στο Paracas. Δεν ήξερα τι να περιμένω από την διαδρομή, και γενικά από το τοπίο στο Περού, αλλά σίγουρα όχι αυτό!Είναι λες και διασχίζεις την Σαχάρα!
Ο δρόμος περνάει από τεράστιους αμμόλοφους και κατά μικρά διαστήματα, εύφορες εκτάσεις με φυτείες. Συναντήσαμε και κάποιες πόλεις, πόλεις που δεν αποτελούν πέρασμα για άλλες, αλλά μοιάζουν να ξεφύτρωσαν εκεί... Η μόνη λέξη που μπορώ να βρω για να τις περιγράψω είναι μία, εγκατάλειψη. Πόλεις που μοιάζουν χωρίς παρελθόν και μέλλον παρα μόνο παρών.
Χαμηλά φτωχικά σπίτια, χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, τα περισσότερα από τα οποία φαίνονται εγκαταλελειμμένα. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω με τι ασχολούνται αυτοί οι άνθρωποι εδώ...Το μόνο χλιδάτο στην όλη ιστορία, ήταν το λεωφορείο που μας έφερε εδώ από την Λίμα, το οποίο έμοιαζε με διαστημόπλοιο...Δερμάτινα καθίσματα, πρωινό και λεωφοριοσυνοδός να μας ρωτάει συνέχεια αν όλα είναι καλά...
Το Paracas είναι ένα γραφικό και ήσυχο μικρό ψαροχώρι, στο οποίο οι ρυθμοί είναι πολύ χαλαροί. Ψαρόβαρκες επιστρέφουν με το φορτίο τους γεμάτο και δεκάδες θαλασσοπούλια τις ακολουθούν, παιδιά παίζουν στην θάλασσα και τα εστιατόρια του παραλιακού δρόμου σερβίρουν, τί άλλο...; Ψάρι.
Σήμερα είναι και η πρώτη μέρα που είχαμε ήλιο, κάτι το οποίο είχα πραγματικά ανάγκη ώστε να λειτουργήσει η σεροτονίνη του οργανισμού μου...Το απόγευμα πήγαμε με ταξί στο Pisco, μία πολύβουη πόλη που προσπαθεί να ανασυνταχθεί μετά από ένα σεισμό 8 Ρίχτερ, 3 χρόνια πριν...Δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο, αλλά όλος ο κόσμος, και τα τρίκυκλα που κινούντουσαν γύρω σου, σε παρέσερναν και σένα στον ρυθμό τους...
Λίμα 28 Οκτωβρίου
Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και οι κόρνες που χτυπάνε, δείχνουν ότι η Λίμα έχει ήδη ξυπνήσει. Αφού φάγαμε το πρωινό μας στο Hostel ξεκινήσαμε για την βόλτα μας. Η Λίμα έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας πρωτεύουσας. Πολύ κίνηση, ατμοσφαιρική ρύπανση και συνεχή ροή ανθρώπων. Εκτός από τα κτίρια, νιώθεις ότι είσαι κάπου στην Ευρώπη. Αυτή άλλωστε είναι, η παγκοσμιοποίηση... Όλα, είναι μέρος ενός μεγάλου παγκόσμιου χωριού. Εμπορικά κέντρα, πολυσινεμά και Mc Donalds το επιβεβαιώνουν αυτό.Οι Περουβιανοί, είναι γενικά κοντοί και μάλλον άσχημοι, παρά ταύτα είναι γεμάτοι ζωντάνια. Στους δρόμους υπάρχουν άπειροι μικροπωλητές, που πουλάνε από τσίχλες μέχρι ρούχα και σουβενίρ. Ακόμα υπάρχουν αρκετοί, που πουλάν φαγώσιμα κάτι που φαίνεται να είναι πολύ δημοφιλές στους Περουβιανούς...Θα θέλαμε να δοκιμάσουμε και εμείς, αλλά δεν νομίζω να κάνει πολύ καλό στο στομάχι μας. Συναντήσαμε και μια ειρηνική διαδήλωση, που παρά το μικρό της μέγεθος, συνείσφερε αρκετά στο κυκλοφοριακό της πόλης, προκαλώντας εκνευρισμό στους οδηγούς.
Το πρωί επισκεφθήκαμε την εκκλησία του San Francisco και περιηγηθήκαμε στις κατακόμβες από κάτω, στις οποίες 70.000 άνθρωποι είναι θαμμένοι. Έπειτα κάναμε μια βόλτα στην Chinatown της Λίμα, όπου και φάγαμε, αλλά αυτό που πραγματικά μας κίνησε το ενδιαφέρον, ήταν η θέα της πολύχρωμης παραγκούπολης που απλωνόταν στους λόφους, γύρω από το ιστορικό κέντρο. Από μακρυά, μοιάζει λες και την έχουν ζωγραφίσει παιδιά, είμαι σίγουρος όμως, ότι η καθημερινότητα εκεί δεν θα είναι τόσο αθώα. Γενικά πάντως, νιώθεις ασφαλής περπατώντας στην πόλη, αν και δεν υπάρχουν πολλοί τουρίστες.
Ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει την αλλαγή ώρας καθώς ο σύντομος μεσημεριανός ύπνος κράτησε 6 ωρίτσες, αλλά πιστεύω ότι σύντομα θα προσαρμοστούμε... Οι πρώτες μέρες άλλωστε είναι πάντα διερευνητικές... Και έτσι και αλλιώς, έχω άλλες 43 ακόμα...
Αθήνα-Λίμα 27/10/2010
Το ταξίδι ξεκίνησε. Είμαι πολύ χαρούμενος, που για άλλη μια φορά φεύγω από τον ασφαλή πολιτισμένο μικρόκοσμό μας. Μετά από σύντομη πτήση, φτάσαμε στην Μαδρίτη και από εκεί ανταπόκριση για Λίμα.... Είναι περίπου 12 ώρες, αλλά δεν το πολυκαταλάβαμε, οπότε είμαστε ήδη εδώ...Το αεροδρόμιο είναι στα περίχωρα της Λίμας, τα οποία στα μάτια ενός Δυτικού, φαίνονται φτωχικά. Σπίτια χτισμένα με τούβλα και το ένα πολύ κοντά στο άλλο. Ο οδηγός, που μας υποδέχτηκε είναι χαμογελαστός, κάτι που μας κάνει να νοιώσουμε άνετα. Στο δρόμο έχει πολύ κίνηση και δεν ξέρω αν ισχύουν καθόλου κανόνες... Πάντως, ο καθένας μοιάζει να κάνει ότι θέλει...Επίσης, όλοι έχουν το χέρι καρφωμένο στην κόρνα. Καταφέραμε να φτάσουμε χωρίς να τρακάρουμε, αν και 1-2 φορές το γλυτώσαμε στην τρίχα.
Το ξενοδοχείο μας, είναι στο κέντρο της Λίμα και είναι μια παλιά Ισπανική έπαυλη, της οποίας την είσοδο κοσμούν πίνακες, αρχαιοελληνικά αγάλματα, ένα εκ των οποίων είναι και μια προτομή του Όμηρου. Συνειρμικά το μυαλό μου πάει στο αγαπημένο μου ποίημα...Η Ιθάκη...
Ταξίδεψα άραγε, τόσο μακρυά για να την βρω. Οι στίχοι της, συμβολίζουν ό,τι αισθάνομαι για τα ταξίδια...Στην ουσία είναι το απόσταγμα όλων αυτών των εμπειριών μου...
Η Ιθάκη σου έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτή, δεν θα έβγαινες ποτέ στο δρόμο.
Και αν φτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Με τόση σοφία και τόση πείρα θα κατάλαβες ήδη, οι Ιθάκες τι σημαίνουν...
Κάναμε την πρώτη βόλτα μας στην Λίμα, προσπαθώντας να πιστέψουμε ότι είμαστε εδώ. Περπατήσαμε προς την κεντρική πλατεία την Plaza de Armas, η οποία είναι περιτριγυρισμένη από αποικιακά Ισπανικά κτήρια και γεμάτη κόσμο, και κυρίως ζευγαράκια που περπατάν αγκαλιασμένα...
Ξανασκέφτομαι την Ιθάκη και αναρωτιέμαι αν ήταν πάντα το Περού, αυτό που με ώθησε να βγω εκεί έξω...
Αθήνα 23/10/2010
Ese el que fue... Αυτός που ήμουν κάποτε, αυτός που ήμουν τότε...Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που για πρώτη φορά κατάλαβα, ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω.
Πέντε χρόνια από το πρώτο μου ταξίδι, έξω από τα στενά πλαίσια αυτού που ονομάζουμε Ελλάδα.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια έμαθα και άλλαξα, το ταξίδι άλλωστε είναι ακριβώς αυτό. Η επαφή σου με διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες σε διαμορφώνει, σε μαθαίνει να βλέπεις το κόσμο με άλλη ματιά και ειδικά μάλιστα αν βγεις από τα σύνορα του Δυτικού Καπιταλιστικού κόσμου.
Αυτό το ταξίδι στο Περού λοιπόν, θα κλείσει με τον καλύτερο τρόπο αυτόν τον πρώτο κύκλο περιπλανήσεων μου στο κόσμο. Ήταν ένα όνειρο, που πάντα είχα και ανυπομονώ να πατήσω στα εδάφη της ιστορικής αυτοκρατορίας των Ίνκας.
Αγόρασα τους αγαπημένους μου οδηγούς Lonely Planet για το Peru και το Ecuador, οι οποίοι με συντροφεύουν και με καθοδηγούν σε όλα τα ταξίδια μου, έκανα τα απαραίτητα εμβόλια (κίτρινου πυρετού και πολυομελίτιδας, τα οποία γίνονται δωρεάν στην Υγειονομική Σχολή στη Λ. Αλεξάνδρας) και φτιάχνω σιγά-σιγά το σακίδιο μου. Δεν έχω οργανώσει τίποτα άλλο ακόμα, καθώς όπως λέει και ο Antonio Machado "Οδοιπόρε δεν υπάρχει δρόμος, ο δρόμος γίνεται περπατώντας"...
Την Τετάρτη μέσω Μαδρίτης φτάνω στην πρωτεύουσα του Περού την Λίμα, οπότε η επόμενη ανταπόκριση θα είναι από εκεί...
Δ.Π.
